Bir Gün Anlarsın Diye Şiiri - İrfan Özcan

Ufukta hayâl sustu yine derin sessizlik,
Duraklarım perişan, kaybettim yollarını.
Bu ne tükenmez sükût, bu ne bitmez ıssızlık,
Simsiyah bir yalnızlık ve yine kimsesizlik,
Ellerim alev alev arıyor ellerini…

Zaman bitip tükendi, helâk oldu takvimler,
Ne ben anlatabildim, ne sen anlayabildin.
Sırtımda bir dağ oldu büyüdü mesafeler,
Sesiz bir çığlık olup yalvarırken şiirler,
Ne ben duyurabildim, ne de sen duyabildin…

Mümbit bir tohum gibi içimde büyürken sen,
Senden kalan ne varsa kutsal bilip sakladım.
Ayrılık silahını alnıma dayarken sen,
Yağmur bulutlarını gözüme koyarken sen,
Olmadığın her yeri kendime yasakladım…

Kâh gözlerin döküldü yıldızlardan geceye,
Her güne senden kalan anılarla başladım.
Kâh sözlerin döküldü ilham oldu heceye,
Bir cevap bulamazken bu zalim bilmeceye,
Her an geleceğinin müjdesini düşledim…

Ömrüm gelip geçti de, anlayamadım heyhat,
Boynumdaki urgana son ilmeği ekledim.
Ne yana dönsem ziyan, dört yanım hep zayiat,
İşte tükendi vakit, işte tükendi hayat,
Bir gün anlarsın diye bekledim ah! Bekledim…