Bir Gün Anlarsın Şiiri - Abdullah Yılmaz

Bir gün anlarsın her şeyin boş olduğunu.
İyiliğin, güzelliğin, paranın.
Boş sokaklarda elveda demenin.
Pişman olursun kaçıp gitmek istersin.
Büyür içinde ezilmişliğin korkusu.
Ta derinden duyarsın çaresizliğin acısını.

Bir gün anlarsın ayrılığın acısını.
Önce kolay unutulur sanırsın
Sevmek kadar sevilmekte.
Dualar edersin Tanrıya.
Acının ızdırabı için.
Saçların eskisi gibi değil artık
Gümüş tellerle bağlanmış geçmişe.

Bir gün anlarsın hayatın anlamını.
Hayatın severken ölmek olduğunu.
Ne kitaplarda bulursun cevapları
Ne de saçları ak alimlerde.
Bazen çaresiz.
Bazen yorgun.
Bazen bıkkın.
Cevaplar kalbinin derinliklerinde.
Öğretilmez severken acıyı tatmak.
Yaşanır, anlatılmaz seninle olmak.

Bir gün anlarsın portakal çiçeğini.
Her seferinde nedensiz açışını.
Hercai arılara bal vermeyi.
Ve defalarca ümit ederek beklemeyi.
Bir gün anlarsın beni sevmeyi
Seni nedensiz neden çok sevdiğimi.