Bir Gün Şiiri - İbrahim Sanduvaç

Bir gün gelir, çiçekler kulağına fısıldar
Bembeyaz açmış zambaklar üstünde yürürsün
Gün gelir geçmiş anılar yüzüne parıldar
Maziyi gecikmiş "iyi ki"lere bürürsün.

Gayretse aşkı kurutmak, ışığı söndürmek,
Zulmetse teşebbüs, gözlerin, feriyle boğar
Mümkün mü ayı düşürmek, dünyayı döndürmek
Nafile. Bilmezler ki güneş yine de doğar

Aldırma, balçığa bulansan dahi zahirîdir
Düşersin, bazen gömlek yakarsın ateşinde
Devir, tahammül, iştiyak, meşakkat devridir
Kalktığında bak, alem istiane peşinde

Teskin değil, asla, hakikat, ki ne hakikat
Tarih dedikleri teker, tekerrürü seçti
Çizginde yürü, kimse inanmasa da heyhat!
Belki bir gün derler, buradan bir yiğit geçti