Bir Gün Şiiri - Berivan Maruf

Birini seversiniz bir gün.
Huzuru avuçlarınıza, umudu parmak uçlarınıza, aydınlığı omuzlarınıza bırakan birini.
Ve sonra sebepsiz gülümsemelere konu edersiniz ismini.
Aklınızdan yüreğinize giden yollara taşlar döşersiniz en ağırından.
Hemde başlarda üfleyerek dahi uçurabileceğiniz çakılların, sonlarda sonsuzluk kadar ağır geleceğini bilmeden.
Birini özlersiniz bir gün.
Gamzelerinizi avuçlarına sığdıramayan, kirpiklerinize yağmur yağdığında parmaklarından çadırlar ören, karanlığa esir düştüğünüzde göz bebeklerinde mumlar yakan birini.
Sonra gecelerinize davet edersiniz kaburgalarınızın ardına gizlenmiş alevi.
Yüreğinizden ellerinize yollar yaparsınız sarılabilmek için avuç içlerine.
Hemde en başında tırnaklarınıza kadar huzuruna battığınız parmakların, en sonunda kaburgalarınıza yumruk gibi oturacağını bilmeden.
Birine alışırsınız bir gün.
Adımlarının sertliğinde kaybolduğunuz, avuçlarının alevinde hayat bulduğunuz, gözlerinin kıyısına taht kurduğunuz birine.
Sonra şah damarınızdan daha içeriye gömersiniz nefesini.
Ellerinizden ayaklarınıza yollar döşersiniz yürüyebilmek için sesinin buğulu köşelerine.
Hemde en başında kulaklarınıza annenizden kalma bir ninni gibi çalınan ezgilerin, en sonunda sırtınıza saplanan keskin birer hançer olacağını bilmeden.
Birini kaybedersiniz bir gün.
Umut bahçelerinizde zar zor yetişen bir kaç çiçeğin boynunu büken, inandıklarınızın acısını kollarınıza yük eden, sanki hiç gelmemiş gibi ardını düşünmeden giden birini.
Sonra kaldıramadığınız taşların, kaburgalarınızdaki sancının ve sırtınızdaki yaraların ağırlığıyla koyarsınız başınızı yalnızlığın dizlerine.
Yüreğinize yol yaptığınız her yerden küfür ede ede aklınıza yürürsünüz çaresizce. Fakat en başından önüne setler çektiğiniz varlık, en sonunda gidenin ceplerine sığınmıştır bile.......