Bir Gün Şiiri - Müzahir Kılıç

Ya bir gün dedin ya!
Kalbime dolan o korku, o hüzün...
Zaman diliminin böldüğü ve bir gün karşıma çıkacağını
Bildiğim o an...
Geldin ve gidiyorsun.

Ben umutsuzluklar içinde umut besledim,
Gelmeyen bahara, gitmeyen kışa,
Ve de geçmeyen acı günlere rağmen..
.
Her şey tükendi, tükenmeyen bir umudum kaldı.
Ne olur tüketme umutlarımı.
Ya tüketirsen demiyorum.
İnan ki o zaman tükenecek bir şey kalmamıştır

Sevginin yaşanmamışı yaşandı belki de.
Buna yürekten inanıyorum
Kararmış gecelere ışık,
Elemli kalbe ferahlık: Sen, sen, sen
Sen olmadığında ne olur, ne olur halimiz, bilir misin?
Umutların kalmayan bakiyesi bizi borçlu gösterir zamana.
Bir gün gidersen bil ki, ellerinin sıcaklığını yüreğime koyup,
Bütün soğukları onunla ısıtacağım.

Sen nerelisin bilir misin?
Veya sen kimsin?
Sen Adana, Artvin, Maraş, türkülere kardaş
Sen Erzurum, Van Kars, umutlara yas, olansın
Seni unutmaya çalışmak kadar, seni tanımak ta hataydı.
Ama seni tanımak ve unutmak hayatın başka tadı.

Sen olmasan ne olur, bilir misin?
Güzellikler sessiz, gözler neşesiz olur.
Senin olmadığın zamanlarda olduğu gibi.

Diyor ya şair: “sevgili, en sevgili” ve sen
Sevgilisin temiz duyguların beslediği bir ırmak.
Çağladığında her şey hayat bulur.
Sen de hayat bulursun.
Kuruma ki, kurumasın sana muhtaç olanlar
Seninle hayat bulanlar.
Senin aşığın olmak, seni sevmek ne güzel
Bunca sevenine rağmen
Ve senin bundan sonra da
Sevenin çok olacak.