Bir gün Şiiri - Asiye Atabaş

bir gün bekle...
öyle demiştim kendi kendime senden ayrılırken
bir vedaydı bu kaçamadığım
cançekişmenin bir faydası yoktu
ayrılığın yolculuğu başladığında
hayatın ardında usulca bakıyordum
anlamsızlaşmıştı artık bir varmış bir yokmuş
diye düsündüm kendim için hayatı
sonra yavaş yavaş kayboldu gölgelerim peşimsıra
hep aynıydı aşklar hep aynıydı hayat yoktan varolan
dirençsizleşti duygularım
hatıralarım çırılçıplak üşüyordum
aklıma gelen herşeyi öyle derinlere gömüyordum ki
kimse duymasın görmesin diye
bakmıyordum kendimden bakşa hiç bir yüze
ta ki yüzüme vuran günahkar rüzgarla buluşuncaya kadar
yoksa bu sevdanın sesimiydi
seni demi taşımıştım her gittigim yere
hala hissediyordum sıcaklığını
yürüyorum adım adım sessizce
akşam karanlığında sokaklar aydınlanmış
arabaların sarı ışıkları arasında gidiyordum
gökyüzünde binlerce yıldız ve yine o günahkar rüzgarlar yüzümde
yürüyorum hayatın dik yokuşlarıında
yüregimin bekledigi gecesi olmayan gün
gözlerim kapalı artık korkmuyorum
bana göre heryer SEN
bana göre heryerde AYNI HÜZÜN
bir gün bekle... belki bir gün