Bir Gülüşle Başladı Dünya (kızıma)

Ben seni ilk defa
nefes alırken değil,
nefesimi tutarken sevdim.
Avuç içime düşen o minik elinle
koca bir hayat başladı içimde.
Gözlerin açıldığında
dünya biraz daha anlamlandı.
Gülüşün,
sabahın ilk ışığı gibi
karanlıklarımı yavaşça söndürdü.
Saçlarını tararken öğrendim zamanı,
her telin ucunda
birer umut düğümleniyordu.
Sen büyürken ben küçüldüm,
ama içimde büyüyen tek şey
sana duyduğum sevgiydi.
Adını her andığımda
kalbim bir notaya dönüşür,
seninle attığı her ritimde
hayat melodileşir.
Sen varsın diye
ben bu dünyada bir insanım.
Yürümeyi öğrendiğinde
elimi bırakacağın günü hayal ettim —
korkmadım.
Çünkü o el,
hep senin düşmeyeceğin şekilde uzanacak sana,
görmesen de hissedeceksin.
Bir gün
kanatlarını açıp uzaklara gideceksin belki,
ama unutma kızım:
Sen hangi gökyüzünde uçarsan uç,
ben hep altındaki toprak olurum.
Sağlam bas diye,
düşme diye.
Ve biri seni güldürdüğünde çokça,
içinden küçük bir teşekkür geçsin bana:
Çünkü sen gülmeyi,
önce bana bakarak öğrendin.