Bir pazar günü akşamıydı. Güneş yavaş yavaş kanatlarını açmış yere inmek üzereydi. Yer ve güneş arasında bir adam boyu kadar mesafe vardı. Güneş sıcaklığını kaybetmiş ve kızıl kızıl gurupları toplamıştı etrafına. Deniz, gemilerin bıraktığı anaforların oluşturduğu dalgaların dışında oldukça sakindi. Suya kanmış bir karınca, Yaşar Kemal’in deyimi ile su içebiliyordu.
Sahil sakindi. Gün boyu çocukları ile piknik yapan aileler evlerine çekilmişti. Yürüyüş parkuru ve denizi ayıran sıra sıra taşların üzerinde birkaç delişmen genç oturuyordu. Bu taşların arasında akşam yiyeceğini arayan, uzun tüylü, Van kedisini anımsatan bir iki kedi dolaşıyordu.
Sabah kararlaştırdıkları saat gelmişti. Oğlanın elinde her zamanki gibi yeşil yapraklar arasına serptirilmiş, kar tanelerini anımsatan bir demet bitkinin içinde kırmızı bir gül vardı. Kız sakin görünmekle birlikte çok heycanlıydı. Yıllardır yüreğinin derinliğinde sakladığı yarasını açacaktı.Böylece hapsolduğu çemberi yaracaktı. Oğlan desen son bir aydır cesaret etmediği evlenme teklifini sunmanın tedirginli içindeydi.
El ele tutuşup dalgaların ancak yarısına kadar ıslatabildiği bir taşın üzerinde, yan yana oturdular. Sonra uzun uzun konuşmaya koyuldular.
Ahçik`i yolladım urum eline
Eser bad-ı sabah zülfün teline
Yüz lira maaşlı kibar bir adam.
Evlenir, sedire taşınırlar.
Mektuplar gelir adreslerine:
$en Yuva Apartmanı, bodrum kati.
Kutu gibi bir dairede otururlar.
