Bir Gülün Hikayesi Şiiri - Cengiz Özkan

Bir pazar günü akşamıydı. Güneş yavaş yavaş kanatlarını açmış yere inmek üzereydi. Yer ve güneş arasında bir adam boyu kadar mesafe vardı. Güneş sıcaklığını kaybetmiş ve kızıl kızıl gurupları toplamıştı etrafına. Deniz, gemilerin bıraktığı anaforların oluşturduğu dalgaların dışında oldukça sakindi. Suya kanmış bir karınca, Yaşar Kemal’in deyimi ile su içebiliyordu.
Sahil sakindi. Gün boyu çocukları ile piknik yapan aileler evlerine çekilmişti. Yürüyüş parkuru ve denizi ayıran sıra sıra taşların üzerinde birkaç delişmen genç oturuyordu. Bu taşların arasında akşam yiyeceğini arayan, uzun tüylü, Van kedisini anımsatan bir iki kedi dolaşıyordu.
Sabah kararlaştırdıkları saat gelmişti. Oğlanın elinde her zamanki gibi yeşil yapraklar arasına serptirilmiş, kar tanelerini anımsatan bir demet bitkinin içinde kırmızı bir gül vardı. Kız sakin görünmekle birlikte çok heycanlıydı. Yıllardır yüreğinin derinliğinde sakladığı yarasını açacaktı.Böylece hapsolduğu çemberi yaracaktı. Oğlan desen son bir aydır cesaret etmediği evlenme teklifini sunmanın tedirginli içindeydi.
El ele tutuşup dalgaların ancak yarısına kadar ıslatabildiği bir taşın üzerinde, yan yana oturdular. Sonra uzun uzun konuşmaya koyuldular.

Ahçik`i yolladım urum eline
Eser bad-ı sabah zülfün teline
Gel seni götürem İslam iline

Başımı sevdaya salan o Ahçik
Aman o Ahçik civan o Ahçik

Türküsünü söylemeye başladı kız. Şaşırdı delikanlı, kızın inleyen bu sesinin parelelinden akan yaşları görünce. Çünkü Türk genci Mustafa ile Ermeni Kızı Ahçik arasında yaşanan ve evlilik aşamasındayken hüzünlü bir ayrılıkla biten bu Elazığ yöresine ait türkünün anlamını çok iyi biliyordu delikanlı. Günün son ışıkları altında bu türkünün söylenmesi iyiye alamet değildi. Zaten bu türkü de gelişi güzel söylenen bir Türkü değildi. Dağlarca derdi olan insanların söylediği bir türküydü ancak.
Bir süre sustular ikisi yıldızlara bakarak. Yeryüzündeki ışıklarla gökyüzündeki yıldızlar birbirine karışmıştı sanki. Gecenin bu yarı aydınlık karanlığında gökyüzü ile yer yüzünü ayırt etmek imkansızdı.
Bir yıldız seçtim sana. Bil bakalım hangisi, dedi erkek.
Gözlerini havaya kaldırarak bir tanesini işaret eti kız.
Hayır, o değil, dedi delikanlı. Birbirine çarpacak kadar yakın olan iki bulutun arasındaki parlak yıldızı işaret etti. Sana şu yıldızı seçtim, dedi.
Sus, diyerek kız, elini delikanlının elinden sessiz ve cansız bir şekilde çekip anlatmaya başladı.
Oğlanın üzerinden terler akıyordu dinledikçe kızın hazin öyküsünü.. Kızın sesi titrek titrek çıkıyordu. Aniden bağırmaya başladılar. Tartışıyorlardı.
Bir gençlik ihtirasının kurbanı olduğunu anlatıyordu kız. Bekaretini kaybetmişti yıllar önce. Kabullenemiyordu erkek. İnanmak istemiyordu bir türlü.

Ben senin için önemliyim sanıyordum. Aslolan ben. İlk defa birine sırtımı dayayabileceğime inanmıştım oysa. İlk defa güvendim. Sana yaramı gösterdim.. Kendim bile bakmaya cesaret edemediğim yaramı... Melhem sürersin sandım. İlk defa kendimi güvende hissettim. Sırf bu yüzden belki yaramı gösterdim sana. Yarama bas beni çiğne diye değil. Ben senin için önemliyim sanıyordum. Benden daha Önemli şeyler varmış. Ellerim titriyor. bedenimde bir ton bıçak var. Çıkardıklarımın yerleri kanıyor... diyordu kız.

Yüzünü gözünü iki elinin arasına alarak sadece ‘’sus, yeter diye bağırıyordu erkek.
Bulutlar çakıştı. Bir ışık hüzmesi yardı ikisinin arasını.. Yağmaya başladı yağmur.
Kalkıp koştular. Kız denizin karşısındaki Çay bahçesine, erkek te sol taraftaki küçük balıkçı kulubesine sığındı.

Tek başına direniyordu yağan yağmura, erkeğin kıza verdiği o kırmızı gül