Bir Gülücük Şiiri - Ufuk Çoban

Uzanan yollara diktiğim mumları hep korudum,
Birgün biri gelir diye, hep aydınlattım kaderimi.
Çok ayak izi oldu,onlar da kalıcı değildi.
Yol, sahibini hep suskunlukla bekledi.

Birgün duydum ayak seslerini,uzak ve küçük,
Umut bağlamadım, izlerken rüzgarın süpürdüğü eski izleri.
Tanımadım gelen umut yüklü sesleri,
Gözlerimi hep kapattım, görmek için karanlık duvarları.

Aydınlık vardı kapalı gözlerime,hem ışık hem sıcaklık,
Belki de hiç bulamadığım bir yakınlık.
Sonu olmasın yine soğuk bir yanlızlık.
Gözlerimdeki ilk defa gerçek bir aydınlık.

Ellerinde titredi ellerim bakarken gözlerine,
Gözlerim hissetti hiç hissetmediğini dokunurken sözlerine.
Hiç doyamadım koklamaya solurken güllerine,
Ve hep bir umut ışığı senin küçük sevgine.

Ne sabır ne gülüş yüzümden eksik değil artık.
Sen yanımdasın sevgim yarım değil artık.
Uzak kalsan da bir süre yanımdan,
Gözlerine hasretim hiç bitmez artık.

Dönüşünü bekleyecek ellerim,dokunmak için hasretine,
Sessizliğimi bozacak sözlerim,yollarında gezerken.
Bir bekleyiş ki yanağına dokunurken,
Anlatcak kelimelere sığmayacak hüznü erken erken.

Tanırken yıllar seni sen yılları,
Umarım dost kalırsın bugünkü haline.
Değişmez bağlılığın bu ilk olmayan sevgine.
Benim elimde sadece bir gülücük,bu ilk doğum gününde.

26-05-2000