Bir Gülsen Şiiri - İsmail Uysal

Yorulmasın ellerin, gözlerin yorgun zaten
Usanmış yüreğinden damlıyor bak şu yağmur.
Bana kurşun sıkıyor seni her gün inciten
Sen ki, beynimdeki ur, sen sırtımdaki kambur
Sen derdimsin inleten, sen efkarımsın tüten.

Tüten efkarımda sen, inleten derdimde sen
Şikayet etmem. Haşa! Kederindedir huzur.
Sensin yağmurla gelen, sensin rüzgarla esen
Usanmış ruhuma can, yorgun gözlerime nur
Zemheride üşürken bahar gelir bir gülsen.

Bir gülsen belki Güneş zalime mezar olur
Goncalar ülkesinde nefessiz kalır diken.
Belki üç beş soytarı lütfuna mazhar olur
Öldürülmez çocuklar, anneleri üşürken
Bir gülüşünle belki yeniden bahar olur.

Gözlerinden damlayan merhameti görmeyen
Rüzgarın sesi diner, bulutun yaşı kurur
Seni gördüğü halde sana gönül vermeyen
İnsanın birkaç soluk sonrası kalbi durur
Silüetin umuttur, sevda iksiri gölgen.

Vesayet savaşları varlığınla son bulur
Afrikadaki açlık, Ortadoğudaki kan...
Kaybolmuşlar bakarak gözlerine yön bulur
İflah olmaz, dünyada seni sensiz yaşayan
Seninle sokak sokak kimsesizler can bulur.