Bir Gül Soluğu Şiiri - Adil İzci

Bir gül soluğu; yitirilmiş sanırken
Bir şey kımıldatır ki, aynı.

Sanki bunun gibi: Göstermeden pek
Zamanından çok sonra yine açılmış;
Işıldar görülünce. Dönersiniz
Biraz, yitmiş! Yadırganmaz boşluğu:
Ömür eskidikçe binbir gözdür ruh!
Gök ve yapraklarla örtülüyken
Belki uyanmaktır bir aşkın sonu
Yok artık göz değmemiş yerler.

Doğurgan zaman! Bilinmez ki
Kederi susturmak için miydi aşk?
Ama susmadı, susmadı ve yayıldı
Gözleriniz dünya gibi dönmüyor!
Keder usancıyla bırakırken birini
Dökülen diğeri kalbinizi burkar hep.
Ve burda gösterirken çoğu söz
O burdan özgedir; kucaklar durur
Sizden düşmüş onca uzaklıkları.