Bir Gül İçin Şiiri - İbrahim Yılmaz

Gül, renginin anlamını aşktan alınca
Gizleyemez benzinde sakladığı al rengini
Telaşlı bir günün akşamı sarınca bedenini
Gül ne yapsa nereye baksa nafile
Silemez aklından geçen mutluluğun resmini.

Bulutlara bakarak ansızın duyguları kükreyiverdi
Döküldü içinde biriken yılların efkar heceleri
Sakın,üzülmeyin gönül dünyamın sessiz hatıraları
Birazdan gölgeler dağlardan şehre usulca inince
Gecenin merhameti örter eşyaların mat yüzünü,
Gül, özlediği mutluluğu figan eden bülbülden dileyince
Kim koklamak istemez bağrında açan son gülünü.

Çoğu zaman varsayımlar üzerine yeminler ederiz
Ederiz de ne huyumuzdan ne de suyumuzdan vazgeçeriz
Sonra aşkı inkar eden heceleri allayıp pullayıp
Boş çerçeveli bir pencereden zamana bırakarak
Zamansız mekanlardan yine o sevgiliye göçeriz.

Sevdamızın aşk gülleri açınca baharın entarilerinde rengarenk
Tutsak bir ceylan gibi yanar gönül, bir ahunun içli sevdasında
Bıçkın hayat ömrümüzü tüketir, beyhude yılların vefasız kollarında
Özlenen yıllar üstümüzden nasipsiz dilekler gibi talihsizce geçince
Çok şeyin bir gölge oyunu olduğunu anlarız ömrümüzün son deminde
Yine köprüler kurar gönlümüz, sürgün hayatın uçurumlarından zamana
Ben ancak seninle mutluyum ey sevgili, bil ki yürek sevdam hep sana.

Birçoğumuz bizi kucaklamayan şehirlerde yapayalnız yaşarız
Bayındır sandığım bulvarlarda ve aşksız akşamlarda vefa yok
Vefa yok, devşirme insanların yaşadığı kentlerin yoz plazalarında
Dalgın ve arsız insanların bakışlarında sensiz merhamet yok
Merhamet yok, aşkı anlamsız kılan sığ duyguların kalp atışlarında
Her gece sana giden yolların girdabında mahzun ve yalnızım
Ben, kaderimin çilesinde açan, bir gül için ömrümü vermeye razıyım.

Akçay - Mayıs 2017