Bir Gönül Şiiri Şiiri - Ferhat Koçoğlu

Çiçekli Bir merdiven dayadım gökyüzüne
Yıldız kümelerinden topladım şiirleri
İnci sözleri serpiştirip o güzel insanlara
Koşmak kırları yeşil bahara
Ve aşk ısmarlamak tenleri çiçeklere .

"Ve yağmur olmak gözlerimde'ki bulutta
Yerini sevgiye bırakıp, dökülen orman meyvelerinden toplamalı
Yuva yapmalı, ayazda kalan "mevsim'sizlere"..
Koşarken son trenin ardından,
Aşk notalarına takılıp düşmeli insan yüreğe…

Beni gizemlerimle başbaşa bırakma
Çernobil gibi
kaderime terkedilmiş halde bul beni
Gönül empati'si kurmak, kurulan bir şehri yıkmak değil
Yıkılan şehri onarmak "sevmek aslında"
Sevgi hangi renge saklandıysa,
O renge boyanmalı evren
Ve mavi'ise gözlerdeki güzellik,
Fırçalar öptüğüm masum avuçlara verilmeli.. tüm dünya mavilenmeli aslında

Ne dökülür gönül dilinden, sırada ne var aşka dair
Yedi bin ırk doğup öldü sevdaların,
şarkılar doğdu küllerinden,
şiirleri morfo kelebeği kanatlarındaydı
Ve onlar...
Güzel sevdiler ve güzel aşktı ,ve güzel şairler'di
Ellerinde fesleğen kokulu hikayeleri
Bahardı bir sevmenin adı, kış bitti
Bir gönül şiiriydi "insanı sevmek"
mutlu bir nefes çekmekti o kırların körpe çiçeklerinden
elma koklamaktı yeşil dallarında

Ve hayatın akışına kağıttan gemiler bırakmalıyız usulca
Herşeyi yoluna koyma çabasından vazgeçip, oluruna bırakmalıyız bazı şeyleri
koşmalıyız turuncu akşamların rüzgarında
yemiş ağaçları altında uyumalıyız
hayallerin şeklini alan o tertemiz sevgilerde
Bulmalıyız kendimizi
Mutlu olmayı denemeliyiz mesela

Ve yüreğimizde
Gökkuşağı belirirdi demli bir yağmurdan sonra
Ve o mavilik o güzel insanların gözlerinde..
Tek tek öperdim çocukların avuç içlerini
Otantik bez çanta içinde sevgi notları
Bir gönül şiiriydi bu yedi kıtaya yayılan sevda
İstasyona varmadan son tren,
Bitmesin cümleler, susmasın satırlar..
Yaşayan tüm canlılar nasibini almalı bu gönül şiirinden
Ve tatmalı orman meyvelerinden