Bir gönül, çok kötü vuruldu!

burda, tam da şurada
bir gönül çok kötü vuruldu!
telli duvaklı aktinin kurulacağı, o son anda

aha da, burda!
bin gönül ağlar durur şimdi, arkası sıra
ağıtlar inler, bu zor anlar da
yürekler, çığlık çığlığa
yanar ılgıt ılgıt esişiyle canlar, rüzgarda
kızıla boyanırken, ortalık

yaşarttığı o toprağa, gül de dikilir
hani, çiçekler vurulmazdı?
bülbülün feryadında

güvercin bakışlı meraklılarla, sarılırken kefeni
tüm hayalleri buruldu, o anda
yerde yatan cesedin, yediği her kurşun
kahpe bir yüreğin, armağanıdır
topla onları, zalim!
hatıraları, sana hatıra olsun

kökünden koparılışta
gönlünü çalan ılıktı da, delen mi buz gibi?
sebepler sürüldü, işte yokuşa
bu umutların, yok oluş anında
hani doğanın, hani yaşamın ilk şartı

bam!
bir kurşunla mı, herşey doğruldu?

gerektiğinde verdiğin, o gül var ya?
işte o da maalesef, ok da olurmuş
sensizliği taşıyan, şu yüreğe
peki onun unutmadığı, neydi acaba?
vuslatının demi mi!
özüne bakan, o şuh gözler mi?
yoksa o sımsıcacık akan, sözler mi?

ten kokularının yayıldığı, mekanda
bir buruk duygudur bu, boynu bükük kalan hislerin
duygular özlemlerin, içinde yanar
o ateşi, var ya?
yakıp kavururdu, o giden bedeni
şimdi ki gibi!

diyorlar ki, o şimdi kuş misali
uçuşur da durur, göklerde
ben’i yitirilmiş duygularla, sarhoşmuş
silmiş, tüm acılarını
aslını sorarsan, Hakk’ı tanırdı benliği
baştan, dedik ya
bir gönül, çok kötü vuruldu diye
bir hayatın söndürüldüğü, o anda

lav gibi!
bir cemre düştü telli duvaklı, akit’e ramak kala
bin gönül ağlar durur şimdi, arkası sıra
ağıtlar inler, bu zor anlar da

yürekler, çığlık çığlığa
işte şimdi ki; zaman vuruldu, kalbinin tam ortasından...

(30,06.2012) AZAP...