Bir Gölgede Bırak Beni

Bir gölgede bırak beni,
zamanın unuttuğu, eski bir sokak köşesinde,
rüzgarla savrulan birkaç yaprağın sessizliğiyle.
Kimse bilmesin adımı, yüzümü,
bir iz gibi kalayım, göz ucunda beliren.

Belki bir bankta otururuz seninle,
ellerinde titreyen bir fincan,
bende yarım kalmış bir cümle.
Susarız, konuşmaktan yorgun,
ve gözlerimizde, bir düşte buluşuruz.

Biliyorsun, her şey sanki yarım burada,
karanlığın gözü, bir an bile kapanmaz,
ben de kapanmam gözlerinden.
Bir adım atarsın gitmeye,
ama kalırım bir tutam nefesinde.

Bu şehir, nehrin üstünde bir bulut,
bulutun üstünde biz;
hiç geçmeyen bir zamandayız sanki.
Ağır ağır çöker gece,
ve her adımında biraz daha eksiliriz.

Belki de böylesi doğru,
kendimize bir gölge çizmek,
yokmuşuz gibi.
Unutuluruz bu şehirde,
bir iz bırakmadan, ve belki…
sen beni, ben seni unuturum.

Ama bırakma o fincanı elinden,
çünkü biliyorum;
bir yudumda buluşuruz yine,
bir sokak lambasının altında,
sen bana bir cümle fısıldarsın,
ben sana bir düş bırakırım.