Bir Gölge Şiiri - Mehmet Tozlu

Karanlık,
Koyu bir karanlık başlıyordu,
Gecenin sessiz bir köşesinde,
Hafif bir rüzgarın,
Uğultulu ve ürpertici sesi,
Yüzünde dolaşıyordu,
Saçları hafif hafif kıpırdıyordu,
Dalga dalga etrafa yayılıyordu,
Rüzgar saçlarında kayboluyordu,
Karanlık saçlarının rengini,
Bir fırça ile boyuyordu,
Halinden belliydi garibanın,
Soğuk bacağının adeta pençeliyordu,
O ise elini kolunu habire çekiştiriyordu,
Elbiseleri ise bir fırtınaya tutulmuş,
Sonra kıyıya vurmuş parçalara benziyordu,
Sade üç-beş parça yamalık tutturmuş,
Kendini onunla koruyordu,
Saçı sakalı yüzünü talan etmiş,
Birbirine karıştırmıştı,
O ise elini ayağına düzeltiyordu,
Soğuk can yakıyor, sızlatıyordu,
Gariban garibanda amma,
Soğuk gariban değildi ki halinden anlayasın,
Bir an durduğu yerde titredi,
Sendeleyerek ayağa kalkmaya çalıştı,
Garibandı garibdi amma,
Son tekmeyi kendine vuracak kadar gücü vardı,
O zaman belki yaşardı,
Umutlandı, yüreklendi,
Ve ayağa kalktı,
Artık gariban yoktu,
Anadan, babadan ayrı kalmış bir öksüz vardı,
Haykırdı kulakları çınlatırcasına, haykırdı,
Gecenin ıssız bir köşesinden,
Dimdik yürüyen bir gölge,
Uzaklaştı ve kayboldu.