Bir Gidişin Ardından Dökülenler

Rivayet odur ki;
Eller bir daha kenetlenmemek ve tutuşmamak,
Yüzler bir daha aynı sıcaklığı ve sevgiyi bir daha aynı sevgili yüzde göremeyecek, kalpler birbirinin varlığı yüzünden ilahi aşkla dolup taşamayacak,
Ayrılık ateşinin o kalp yangınını daha da körükleyeceğini bilen Yüce yaratıcı,
Gönüllerden boşanırcasına yağmur yağdırdı,
O çok sevdiği melek vasıtasıyla.

Ve yine rivayet odur ki aslında o gönüllerden boşalan sevgililerin gözyaşlarıydı
O gece yağan.
Dokunduğu her tende ayrılık acısının dayanılmaz ağırlığını hissettiren
Gönüllerin bam teline dokunup hüzünlendiren o yağmur
Tüm gece boyunca yağdı.
Yağdı,
Yağdı,
Durmadan, bıkmadan usanmadan yağdı...
O yağdı ben hüzünlendim.
Durmadan yağdı.
Durmadan ağladım.
Bana öğretilen erkekler ağlamaz palavrasına inandığım için de ağladım.
Ama en çokta ikimiz diye bir şeyin var olduğu yalanına inandığım için ağladım. Nöbetler geçirdim, soğuk mu sıcak mı olduğunu bilmediğim
Aslında hiçte umursamadığım.
Koca koca yalanlara kendi kendimi inandırdığım için kusmak istedim.
Yalanlarımı kusmak,
İçimden,
Gönlümden hiç çıkmayacak seni kusmak istedim.
Nafile.

Rivayet odur ki o gece açan tüm çiçekler amansız bir hastalığa tutunup,
birer birer solup yittiler.
Ağaçlar yıllardır can bağıyla bağlandığı topraktan damarlarını çekip kuruma andı ettiler.
Ve yarınki gazetelerin üçüncü sayfa haberine küçük puntolarlarla girecek olan,
Tüm zamanların en aşık masal kahramanları
Bu gece toplanıp bu koca aşk masallarıyla okuyanı kandırmamak için
Toptan intihara durdular.
Zaten kutlu doğumla yıkılan Kisra sarayının burcundan iniltili bir ah sesinin çıktığını duyanlar inanılmaz bir dehşete kapıldılar.
Tüm bunlar o gece oldu.
Hatta daha fazlası da oldu.
Mimar Sinan o gece bitirdiği camiye o çok sevdiği
Ama hiçbir zaman adını ifşa etmediği Mihrimah adını verip
O büyük yükten azda olsa kurtulmuş oluyordu.
Konstantin o gece yakıldı,
Taksimden Beyoğlu na giden faytonları çeken atlar, sevgilileri buluşturmamak adına çatladılar.
Kız kulesini yılanlar doldurdu,
Pier Lottiye ise ölümlü aşıklar.
Üsküdar”dan Beşiktaş a dilber dudaklı cananları, yağız canları taşıyan vapur boğazın engin sularına kapılıp
Alabora oldu.
Bütün bunlar o gece oldu.
Yani senin gidişinin hemen ardından.
Ve en acısı da senin bunları bilmezden gelmen,
Benim ise bizzat yaşamam...

Rivayet odur ki Fuzuli Leyla -u Mecnun hikâyesini sil baştan yazmak zorunda kaldı. Mecnun u çöllere düşürmek istemedi bir vefasız yar uğruna.
Hayyam zil zurna sarhoş olup kırdı kalemini.
Kays ise çöllerde yitti.
Sadece yeryüzünde değil,
Sadece insanlar değil,
Gökyüzünde de,
Melekler aleminde de bu işe alınanlar,
Üzülenler oldu.
Mikail çok hiddetlenmiş olacak ki yeryüzü ile gökyüzü arasındaki o koca boşluğu yağmur ile doldurmak istedi;
Bir daha hiç bir gönüle aşk girmesin diye.
İsrafil bu aşka ağladı, ağladı, ağlayıp hiddetlendi o kadar hiddetlendi ki
Suru üflememesi için zor ikna olundu.
İlk defa bir ölüm onun eliyle gerçekleşmiyordu,
Bir aşkın ölümüne tanık olan Azrail ne yapacağını bilemez haldeydi.
Bu olaya alınan Cebrail bir süre Yüce Yaratıcıyla konuşmadı,
Aşk vahiy etmeye ara verdi bir süre.
Onlar üzüldü,
Toprak üzüldü,
Dağ üzüldü,
Taş üzüldü,
Kuş üzüldü...
Ben üzüldüm
Belki O da üzüldü.

Rivayet odur ki asırlardır Mezopotamyaya can veren Fırat ve Dicle
Kurumaya yüz tuttu.
Nil Mısır tanrılarına kızıp taştı.
Yıktı Keopsu, yıktı Ailurosu.
Hades derin uykudan uyanıp Erosu da Afroditi de boğazladı.
Tanrılar yere serildi o gece.
Karanlık hükümranlığını ilan etti canavar suratlı, tellallar vasıtasıyla.
O gece yani gidişinin hemen ertesinde kıyamet koptu,
Yer ile yeksan oldu alem,
Yer ile yeksan oldu aşklar...
O gece yer ile yeksan oldum.