Bir Gidişe Son Bakış Şiiri - Ahmet Çiçek

sen gittin,
farkı kalmadı içimde olanlarla içimde ölenlerin
bir düşe yatmışlığın uyuşukluğu kadar sabahlarım
kavisli güneş sisteminde yaşanıyor oysa her şey
bir ayrılığın ölümü mesela
sözcükleri ayıran birkaç virgül örneğin

sen gittin,
gökyüzünün aydınlığına olta atar yalnızlığım
bizden kaçırılmış bir mutluluğun edilgen haliyim artık
dünden gelen yüklü kavgalarım var
kalabalık içinde üryan bırakılmış baş harflerimiz
adına kodlanmış, tevil edilmiş
sırlanmış…
adın asılı kalmış yaz yağmurlarında

sen gittin,
yapraksız bir ağaç gibi çırılçıplak
okyanusa gömülen gemi kadar çaresizim
aşka yazılmış sarhoş şarkılara meze
bir bıçağın izi kadar değersizim

sen gittin,
vakitli vakitsiz
artık kar yağmıyor Erzurum’a
İstanbul bana küs
ardına düşen bakışlarım sırtıma yük
hükmüm kalmamış
ne bir oğula
ya da bir kıza
idama mahkum doğmamış kadınlar gibi çaresiz
her bir hücrem
her bir değişim
ipte asılı duran gövdeme dokunuşun
bilirsin ya sen benim gökyüzüme düşen Samanyolu’msun
bilirsin ya sen benim yeryüzüme vuran ay ışığımsın
bir ad
bir adak
bir adanmışlık kadar sadık her şey
bilirsin ya sen benim en büyük çaresizliğimsin…