Bir Gerillaya Döndüm Yüzünde Turfa Kaçak

çürümüş kelime artıklarıyla kanımdaki
inilti nöbetlerine tutuldum çırılçıplak
ruhumu sokan akrep de ölünce
kocaman gözleri ağladı gölgelerin beni

ey dağları deli düşlere bıktıran şirin seni
akkor elleri okşasın saçlarını şiirin seni

/daha olmamış yaşımla uzak ülkelere koştum
ne yağmur tuttu elimden ne efsunkar ergenliğim
bütün hüneri arkamdan ağlamaktı
sıcak savaşlara çocuklar doğuran kadınların/

ey hüznümün dâra mahkum dervişi mansur seni
sulara çağıran sesine yandığım ey
bir gerillaya döndüm yüzünde turfa kaçak
aklına meyyal aklımı da yitirince
müstakbel kaygılara bağladı gözlerin beni

ey tufan kisvesine bürünüp savuran rüzgar seni
çöllere açsın güllere küskün bir bahar seni