Bir Gemi Kalktı Bu Kentte

Bir gemi demir aldı bir gemi, bu limanlardan
Vakitli vakitsiz, fakat efkarlı, acılı
Karanlığın kenarından, şehrin hüznünde
Çok uzaklara doğru sessiz, sessiz
Tepeden tırnağa
Ama umut
Ama keder dolu
Mevsim bahar olmasada
Yaz değilsede
Gün zamansız, dallar yapraksız
İstanbul üşüyor
Yaşam şaşkın
Her yer kış olsada
Bugün hayat yeniden başlıyor
Uzak mesafeleri azaltmaya
Umut yeter
İnanaç yeter
Hür maviliğe rengini veren özgürlüğe
Aydınlığa, Dünya'nın bütün sabahları koşuyor, bugün

İstanbul'dan "umuda yolcu" olan bembeyaz güverteli
Bir gemi
Çaresizlik içinde zulümden kaçıyor
Yaşam damarları
Çürüyen
Dert sahillerinden
Şahlanan kalkışıyla
Çoktan demir aldı
Her gün ölüm, her gün dehşet Saçan
Ayakların prangalara
Ellerin kelepçelere
Bağlı olduğu
Dalgaların habire vurduğu
Güzelliğini çoktan yitiren
Leş kokan
Esaret limanından
Umuda
Bahar
Yaz
Deltasına doğru hızla yol alıyor
Tükekten zamana
Çöken rıhtımlara
Yenik düşmeyenlerle
Bir lokma ekmeğe muhtaç
Yolsullarla
İşçilerle
Mazlumlarla
Kaybolup gitmeyen
Hep seven o güzel yürekkerle
Özgürlük dolu ufuklara koşarcasına
Karanlığın, zülmun Dünya'da silinip gittiği yere doğru

Sessizce, bir gemi kalktı bu kentte, yolcuları umtlu
Kır dümenini, tam yol ileri
Kaptan
Yapılacak başka bir şey yok
Bu kaçış
Karanlığa aldırmayanların
Kaçışıdır
Herkesin koşup geldiği
Umut kapısı sayılan
Bir vakit
Pırıl, pırıl olan
Bu şehrin günahı ne?
Beşiktaş'ı paramparça
Çamlıca'sı tarumar
Erenköy'ü ağlayan
Bulutlar altında
Sahilleri
Rıhtımları
Umuda uzaktan kalan
İstanbul kan ağlıyor olsa bile
Elbet bu saadete, bu kaçış ulaşacak menzile
Elbet, bir gün güneşle beraber bahar dönecek İstanbul'a

Mehmet Çobanoğlu
16.01.2022
İstanbul