Bir gecelik kardelen… Şiiri - Ahmet Toper

Titreyen kaçak bakışlarının ardında gizlendiğini zanneden buruk gölgen
Geçmişe dönük penceresinde yoğunluğuna taşan acılı kadın
Düzene oturtulan düşüncelerin zamana merhem olacağı sanılan
Adlanılan ve aldatılan hallerin
Küçük ellere sığamayan apansız yaşanan yaşamdan kalan
Sürmeye devam ettiği
Rüyalarında büyüttüğü masum kardelen

Önünden fark etmeden geçilen ömrün hırsızı
Sonradan aynadan yansımasına ağlar bir gece yarısı
Bir gece yarısı ki saçları hafif nemli
Son duştan kalma sessizliğe alışan
Akan makyajının istemeyerek baktığında ona
Tokat atarmışçasına kayan son tablodan

Tek kelime bile etmeyen azgın ellere muhtaç
Gözlerdeki sert ve aşağılayıcı bakış arsızca sorar…
-Haydi artık yatağa gelmiyor musun?
Alev alev yanan gönlünün utanca küstüğü an
Sevginin çerçevesinde tozlanan son fotoğrafın
Yüzünden sızarak akan cansız gülücük ağlamaktaysa
Bulduğun sandığın gerçeğin loş ışık demetinde kaybolmakta

Pervasızca içine gömdüğün eksik yaşamlar
Karanlık holden geçip gitmekte iştahtan ayrılanlar
Omzundaki ürpertiden yüzünde bitmeyen isyanlar
Sormalı yaratana bu saatlerde bazı akşamlar…

Kader mi bu, alın yazısı mı?
İsyankarlık mı, hayat yarası mı?
Dilinde altı çizgili her yakarış dinmekte
Hiçbir şeyi geri getirmez atılan son yalvarışla inlemekte…