Bir gecelik cesaret Şiiri - Mesut Özdemir 3

Bir Gecelik Cesaret

Bu gece
yarını düşünmeyeceğim.
Adını sabaha saklamayacağım.
Çünkü bazı geceler
ömürden çalar
ama hayat verir.

Sen güldün.
O an karar verdim.
Gamzelerin
bir davet gibi duruyordu yüzünde.
Sessiz,
ama reddedilemez.

Bu bir aşk vaadi değil,
yanlış anlama.
Bu gece kimse
sonsuzluktan söz etmiyor.
Sadece
yan yana durmaktan.
Biraz fazla yakın.

Gamzelerin…
Bu gece masum değiller.
Gülüşünle birlikte
beni soyup bıraktılar.
Utancımı,
tereddüdümü,
“olmaz”larımı.

Bakışlarımı saklamadım.
Saklasam da fark edecektin.
Çünkü insan
istediği yere
bakarken yakalanır.

Bir adım attım.
Küçük.
Ama geri dönüşü olmayan cinsten.
Sen kaçmadın.
Bu da
cesaret sayılır.

Gamzelerin tam karşımda.
Ellerim hâlâ cebimde
ama aklım
çoktan yüzünde.
İnsan bazen
dokunmadan da dokunur.

Bu gece
“sonra ne olacak” sorusu yok.
Bu gece
“ya pişman olursak” yok.
Bu gece
sadece
şimdi var.

Gamzelerin bana doğru güldü.
İşte o an
her şey sustu.
Şiir bile.

Eğildim.
Öpmek mi,
yaklaşmak mı
bilmiyorum.
Ama nefesim
yüzüne değdi.
Yetmedi.

Gamzeler
seyretmek için değilmiş.
Bunu bu gece öğrendim.
Bazı cevaplar
deneyerek bulunur.

Zaman ağırlaştı.
Kalbim hızlandı.
Bu bir heves değil,
bu bir an.
Ve anlar
kaçırılırsa
bir daha gelmez.

Sabah olunca
ne olacağımızı bilmiyorum.
Belki susarız.
Belki yabancı oluruz.
Belki de
hiç konuşmayız.

Ama bu gece
cesurduk.
Gamzelerin vardı,
ben vardım.
Ve dünya
bir süreliğine
umurumuzda değildi.

Bir gecelikti belki.
Ama bazı geceler
bir ömre yeter.

İki küçük çukur.
Bir gecelik cesaret.
Ve ben
ilk kez
hiç pişman değilim.