Bir gece parkta! Şiiri - Erdal Keskin

Bir parka süzülürüm gece karanlığında
Ay ışığı erimiş sokak lambasının ışığında
Yıldızlar karnelenmiş
Bense, pekiyi almışlığımla onların altında

Sefaletle maskelerim
Lime lime olmuş bir oturamağı
Üşümüş elim çıkarmaz taşlı çakmağımı
Çıkarsa da inat eder yakmaz cigaramı
Yeşile çalan gözlerim
Lağım bakışların kokusunu alıp götürür
İlişir gözlerim sokak lambasının buğusuna
Etrafında kelebeğe benzer uçuşan böcükler
Bana cilve eder halde huzur dansı ederler...

Kafamı çatlatır, kursağımda tavan yapmış susuzluk hissi
Ekşisinden iki yudum şarap çeker canım
Ucuzundan, rengi kızıldan ve şişesi kıçı kırıklısından
“Şıp şıp” diye ağzımı şapırdatma isteğiyse
İçtikten sonra…

Üstüme yıkılmışlığıyla
Zamanın gerisinde kalmayı düşlesem de
Gece, örtüsünü kaldırma vaktini yaklaştırmakta.
Birazdan velesbitli iki velet dibimde biter
Acıtmadan gene tekmeleyecekler bilirim
Duvardan yüzlerse yanımdan geçip gidecek
Bana bakıp ta hüküm vermeye bile tenezzül etmeden…

Duyan gören olmasa okkalı bir nara sallarım da
Duymasalar da görürler; şimdi sizin görüp duymadığınız gibi…

“ Yüzüne kapandıysa bir kapı
Belki açılır diye beklenmemeli
Dönüp bakılmadan gidilmeli
Küsmemeli, incinmemeli
O kapı kapansa da ebedi;
Yarı açık kalmalı seninki…

Bugün varsan
İsyanın;
Yarın yok oluşuna olmamalı
Doğrular için mücadele edilmeli
Uyulmalı tabiatın dengesiz kuralına,
Kaybedilse de doğruluk mücadelesi
Kırılan masum ellerin hesabı
Olmayan akıl ve mantıkta aranmalı

Olduğu yerdeyse akıl ve mantığın
Bilinmeli
Çözülecek cevapsız soruların kalmadığı…

Üzerinde yaşanılan bu dünyada
İnsanların görünenin ötesinde
gizemvari yaşamları vardır
Ve o gizeme sırra erenler
Bu dünya üzerinde yaşamaya istekli olanlardır.

Doğduğumu bilemediğim gibi
Öldüğümü de kimsenin hatırlamayacağını
Bilmeliyim…”

Güneş kızıllığını saldı
Yollara düşme zamanı
Kuytu bir köşe bulup akşamı ediyim…

05/09/2014