Bir Gece Ben. Şiiri - Uğur Kılıç

Bir gece,
Bir efkar varki sorma bende,
Beyoğlunda, dar bir sokakta,
Eski bir meyhane.
Kim tutabilir o an beni,
Daldım içeriye.
Bakındım dolu kalabalık çok,
Ayakta kaldım,
Oturacak yer yok.

Durdum düşündüm,
Bir gencin dertli,
Tek oturduğunu gördüm.

Yanaştım,
Müsaitmi dedim,
Oda buyur dedi,
Sohbet edelim.

Adını sordum,
Adaş çıktık,
Birden bire,
Koyu sohbete daldık.

Ayrılmış sevdiğinden,
Kalbi yaralı,
Aldatmış sevdiği,
Kırılmış kolu kanadı.

Sormuş,
Neden, ne diye,
Cevap verememiş kız,
Oda gelmiş meyhaneye.

İki sebep vardır,
Gelmek için meyhaneye,
Ya efkarlısın dağıtıcan,
Yada çok muhabbetten keyfe.
Adam efkarlı,
Gelmiş sabaha kadar içmeye.

O anlatıyor,
Ben dinliyorum,
O bitiriyor,
Ben başlıyorum.

Efkarımız aynı,
Derdimiz aynı,
Oysa sokmamıştık sevdamıza,
Biz yalanı.

Verilen emekler,
Geçen seneler,
Ömrümüzden 5 yıl yiyor,
Bu çirkin hadiseler.

Olurmu be olurmu?
Sevgi böyle ucuzmu?
Yaşadığın hayat,
Sence bir oyunmu?

Bir gece,
Bir efkar varki sorma bende,
Beyoğlunda, dar bir sokakta,
Eski bir meyhane.
Kim tutabilir o an beni,
Daldım içeriye.

Boştu masalar yer çok,
Baktım dert dinleyecek adam yok.

Yüreğimi çıkardım,
Aldım karşıma,
Sonra kendi kendimi,
Buyur ettim masaya.

Kendimle oturup,
Kendimle içtim,
Sabaha kadar,
Yüreğimle sohbet ettim.
Bitmiş bir sevdanın sabahı,
Yüreğimi masada bırakıp eve gittim...