Bir Garip Yol Şiiri - Leyla Menteşe

Bir yol var ki önümde, ne garip
Adını bilen ben değilim
Gömülmüş bu şehir, gömülmüş geceye
Terk edilen ben değilim.

Yürüyorum ya bu garip yolda
Toprağı ıslak, taşı taş değil
Bir hayalet var sanki ardımda
Yüzü bulanık, sesi ben değil.

Çehremi sardıkça bu garip rüzgar
Benliğimi razeler sarar
Yol değirmeninden süzülen garip ışıklar
Hedefi hedef, sonu son değil.

Bilmem adını sanını, bu şarlatan kim!
Ansızın çıktı karşıma, niyeti belli değil
Hoyrat gecelerde kayboldum, yolumu bulan kim!
Yıldızıyla boyasa da gözümü, şarlatanlığı baki değil.

Yalancı sevgilim, öpse ya beni rüzgar
Beynim bulanık, yalnızlık koynumda sabahlar
İçsem ya doya doya, esmerin tadına varsam
Geceye hükmetmek, benim harcım değil.

Sökülse de yalnızlık, umut çalsa kapımı
Kaybolmasa yarınlar, aşk söylese şarkımı
Tutsa ya elimden celladım, azad etse kurbanını
Benliğimdeki sarhoşluk, umuda duyulan aşk mı!
-bu da benim içim değil..

Bitsin artık sitemler, kalemim isyan eder oldu
Yeni bir aşka yelken açar, atmosferin kızıldoğumu
Dünya kurulduğundan beri, o da intihar eder oldu
Bu çelişkilerle beynim, hayatta kalır oldu
Kaldım yolun ortasında, sapağım belli değil.

Bartın (26-03-2007)