Bir Garip Sevda Şiiri - İsmail Uysal

Ne garip bir haldir bendeki sevda
Senin için sanki yaşamamışım
Ne fark eder öldüm ovada dağda
Yüreğinde ben ki yaşamamışım

Sen bir kez ağlasan, üzülmek ne ki
Gözünde yaşlara kurban olurdum
Ben kara bahtıyla huysuzun teki
Yine de yoluna bin can olurdum

Yazık, karanlığa saplanan güle
Yazık ki bülbülün ahı tutuyor
Yazık kirpiklerin ördüğü tüle
Yazık ki gün öldü, Güneş batıyor

İnsan gittiğinde kalbi kalır mı
Yahut aklı, fikri yahut gözleri ?
Mesela giderken ruh ayrılır mı
Dönmez mi zamanla gerisin geri ?

Ne garip bir haldir bendeki rüya
Uyanık düş görmek neyime benim?
Sarıyor kolları, gülüşü güya
Üşüyor bir yandan sıcacık tenim

Nerede ilkbahar nerede cemre
Toprak her yağmurda sen kokacaktı
Acaba rüzgar mı uymadı emre
Yoksa bulutlar mı kendini yaktı

Yazık gökkuşağı, kuyuya düştü
Yazık ki renklerin sihri kalmadı
Yazık aşk derin bir uykuya düştü
Yazık ki sevmenin ekşidi tadı

İnsan öldüğünde aşkı biter mi
Yoksa bitince mi aşk İnsan ölür
Ölmeyi bilmeyen aşığım der mi
Bilsem ki doğmamış kaç isyan ölür

Yüreğinde ben ki yaşamamışım
Ne fark eder öldüm ovada dağda
Senin için sanki yaşamamışım
Ne garip bir haldir bendeki sevda