Bir Garip Şairin Yüreğinde ki İstanbul

Günboyu bitap düşmüş güneş,
Uyumak için her zaman,
Olimpus ardını seçmez.

Bazen Heybeli omuzuna yaslar
Ateşten kocaman başını
Kapar gözlerini aheste aheste

Ne vahşi Scylla korkutabilir
Ne büyük kayalıklar, dağlar
Ne Umman-ı Kara nede Marmara

Sırça gemisiyle fersah fersah
Azgın dalgalarla sevişmiş
Denizlerin kızgın ruhuyla boğuşmuş
Serüvenci, azgın ihtiyar,
Deniz korsanı kızıl sakalı.

Lakin yanaşabilmek için bile,
Ölümden başka ne bir boğaz
Ne de tek bir kıyı vardır,
Karanlık yürekli korsanlar için,
Aslanların kızı İstanbul' a.

Yaşamı ceplerinde taşır.
Ölümü tarumar bir aşiyanın
Kuytu harabelerin de İstanbul.

Sibylla' nın son kehaneti,
Afroditin can çekişirken,
Ettiği son güzide laneti.
Gençlik ve güzelliklere,ebedi
Mahkum edilmiş şehir,İstanbul.

En tunç gırtlaklardan çıkan,
Son nefes ve en son kelime.
Ebedi geceye dönüşmeden gün,
Kapanmadan göz kapakları,
Görülmesi gereken tek cenneti
İhtiyar, şu ruhsuz yerkürenin,
Emsalsiz,tek prensesi İstanbul.

İki boğaz, yedi tepe İstanbul,
Uzanmış çıplak,sere serpe İstanbul.

Fatih Ayyuk' un en kutsal,
Kristal, ışıyan tepelerinde.
Haliç sularına gömülmüş,
Yaralı yaşlanmış umutları,
Bu şehrin gözbebeklerinde,puslu.

Yarışır fethetmek için hâlâ,
Kalbini yüzbinlerce atlı.
Sevdasını sapladıktan,
Sonra bile İstanbul' un,
Yüreğine gönlüne Ulubatlı

Bir garip Merdoğlu Şair,
Taşır içinde dev bir volkanik dağ,
Lav püskürür ve yakar kendini,
Zelzele olur ve titretir bazen,
Platonik dev bir çığlık
Yüreğinden sessiz sessiz İstanbul'u