Bir Garip Şair 2 Şiirleri - Şair Bir Gar ...

Gittiğin gün durdu zaman,
Ne bir kuş öttü, ne güneş doğdu içime.
Sanki dünya, senden ibaretti anne,
Ve sen gidince… dünya da çekildi üstümden.

Mezarının başında tutuyorum ellerini hâlâ,

Güneş mi beni ısıtan, yoksa senin yüreğin mi?
Gecemi aydınlatan ay mıydı, yoksa sen misin?
Sen yokken ne güneş ısıttı içimi,
Ne de ay dokundu karanlık geceme.

Bir gün gideceğiz,

yıl kaçtı bilmiyorum
ama ben beş ya da altıydım.
kıştı.
ve sobanın başında
annem, ben, abim izliyorduk hayatı
bir televizyonun ucundan

bir sabah uyandım,
her şey aynı gibiydi.
ama sen yoktun.

güneş doğdu yine,
çocuklar servise bindi,

Bir sabah öğrendim…
Sen, kendi ellerinle susturmuşsun kalbini.
Oysa ben,
Senin suskunluklarını en çok ben dinlerdim kardeşim.

Neden söylemedin?

Sen benim gönlümde açan nadide bir gonca gülsün. Aklımda, zihnimde ve yüreğimde sonsuza dek yer edeceksin. Bu yürek, sensiz bir daha asla gülmeyecek. Nasıl ki bülbüller gül kokusuna hasretse, ben de sana öyle derin bir özlem duyuyorum. Hasretin yüreğimde öyle bir yara ki, anlatsam kelimeler yetmez, yazmaya kalksam mürekkep tükenir. Çünkü sen her şeyin en güzelini hak ediyorsun, benim biricik sevdam.

Ömrümün en güzel çiçeği, dalıma konan nazenin bülbülümsün. Derler ya hani “sevda kuşun kanadında” diye, işte sen de benim kalbimde açan tek gül, çocuklarımın annesi, evimin direği, sevda çiçeğimsin. Bu sevda dedikleri, ömrümün çözülmeyi bekleyen en güzel bilmecesi. Her anımda, hep yanımda ve aklımın tam ortasındasın.

Orhan Gencebay’ın o hüzünlü şarkısında dediği gibi: "Ben topraktan bir canım, senin gibi çiğnesen ne fark eder yolun gibi?" İşte sen de beni ezsen, geçip gitsen bile, inan bana bu gönül yine de sana boyun eğer.

Bir gün sen yanıma gelsen, hani derler ya, gökyüzüm seninle bir olsun diye... İşte sende öyle bir gülüş, öyle bir bakış var ki, o bakış her şeyi anlatıyor bana. Sen benim gökyüzüm ol. Hayatım seninle birlikte yaşlansın; gitmiş olsan bile, sen daima kalbimdedesin, hayallerimdesin.

Ancak gidişin… Gidişin beni derinden yaralıyor. Benim kurduğum yuvada bir başkasıyla yaşamak, benim düşlediğim hayalleri bir başkasına göstermek nasıl mümkün olabilir? Git o halde. Ama bir gün tekrar geldiğinde, o birlikte kurduğumuzu hayal ettiğim yuvada başkasıyla karşılaştığında, belki anlayacaksın neye mal olduğunu.

Git işte. Ancak şunu unutma: Yanıma döndüğünde, bir zamanlar seninle mutluluğu paylaşabilen bir gülüş vardı yüzümde. Bana "Her şeye varım seninle" diyen o gözlerin şimdi her sabah başkasıyla uyanıyor. Gökyüzüm karanlık artık. Senin bana yaşattığın hayal kırıklığı, içimde derin bir boşluk bıraktı; ruhumun en sessiz köşelerinden yankılanan bir acı olarak kaldı.

Hayatta fazla bir şey talep etmedik. Kimseden fazlasını istemedik, kimsenin hayatında veya huzurunda gözümüz olmadı. Düşmanımız bile olsa, onlar için iyilik diledik, bin katı hayır dualar ettik. Çünkü biz, az ile yetinen insanlarız. Anadolu insanıyız; bu dünyaya varlıkla gelmedik. Ömrümüz gurbetle, yüreğimiz hasretle geçti. Hayattan tek beklentimiz bir nebze huzurdu... Az da olsa, sonsuz olması dileğimizdi. Ancak öyle bir zamandayız ki, o huzura bile ulaşamadık. Elimizden geleni yaptık, sonrası için Allah’a bıraktık. Rabbim hâlimizden haberdardır; hissetmekte kalbimizden geçenleri.

Biz hep yaralı kuşları sevdik. Kanadı iyileşince, vedasız uçup gittiler elimizden. İşte bizi kahreden de bu... Dünyadan soğutan, güvenimizi sarsan, mutluluğa hasret bırakan ve insanlara yabancılaştıran hep bu oldu. Eğer bir gün gitmeyi planlıyorsanız asla sevmeyin ve değer vermeyin. Çünkü birinin gönlünde yer edinmek ancak o kadar zor ki... Gönlü olmayanı yüreğinde taşımak dünyanın en ağır yüküdür. Çabalasınız da, vazgeçmeyip savaşsanız da herkesin kaldırabileceği bir sınav değildir bu. Her yürek böylesine derin bir aşk için uykularını heba etmez, gecelerini feda etmez; her yürek böyle samimi bir sevgi hissettiremez. O kalabalığın içinde sevgiye muhtaç kalmak kolay değildir ve dost geçinenlerin arasında bile gerçek sevgiyi arayıp bulamamak insanı yoran bir mücadeledir. Bu mücadelede, az bulunan kıymetli insanları da elimizden kaybettik.

Sevmek dünyadaki en güzel ve özel duygudur aslında. Sevgi şifa demek; sevgi yaşam demek; sevgi huzur ve umut demek. Sevgi varsa hayatta nefes var, mücadele var, anlam vardır. Ama unutulmamalıdır ki sevginiz karşılık görmüyorsa ziyan etmeyin kendinizi, değersizliğe kurban vermeyin duygularınızı. Elinizden geleni yaptınız mı, sonuç değişmese bile "Hayırlısı buymuş" deyip yolunuza bakın. Değer veren insanlar daima özeldir; sevginizi her zaman kıymet bilenlere saklayın. Şairin dediği gibi: "Vedalar zordur ama bazen gitmek gerekir."

Sevda dediğimiz şey o günlerde bir yalan oldu, hepsi gelip geçti.
Ama ben hâlâ gözlerinde tutsak kaldım, ey sevdiğim.
Gün olur da acaba sen de anlar mısın çekip gittiğinde neler yaşadığımı?
Sana duyduğum sevginin ne kadar derin olduğunu hissettirebilir miyim bilmiyorum… ama sanmıyorum.
Zaten anlaman mümkün olmadığı için, sensiz geçen o günleri tarif etmek de nafile bir çaba.
Denizler mürekkep, ağaçlar kalem olsa bile, sana olan sevgimi anlatmaya yetmez.

Gözlerim yine geçmişin puslu dehlizlerine kaydı, parçalı bulutlarla süslenmiş maziye daldım. Sorarım kendime: Değiştirebilir miydim, peki ya değiştirmek ister miydim? Ah, geçmişte pek çok "keşke" vardı içimde. Ama şimdi, o "keşke"ler yerlerini "iyi ki"lere bıraktı.

Herkes yakınına tutunurken ben sadece sana tutundum, Allah’ım. Issız bir diyardasın, kuş uçmaz, kervan geçmez bir yerde. Su olsan kimse içmez, yol olsan kimse geçmez. Senin hikayeni anlamaz yabancı gözler. Çıkarsın bir dağın tepesine, bir ağaç bulursun. Onu gelin gibi süsler, bir parça nefes alırsın. Sonra kafanı kaldırır, bulutlara bakarsın; köpürmüş gelen bulutlara. Elden ne gelir ki başka?

Yüreğimin derinlerinde çın çın ötüyor bu dünyanın soğuk ve ıssız boşluğu. Tanrı kimseye böyle bir yalnızlık vermesin! Garip bir çelişki değil mi? Yaşıyorsun, çevren kalabalık, herkes bir şeyler konuşuyor ve herkes iyiymiş gibi davranıyor. Ama sonra bir bakıyorsun ki insanların senden alacakları varmış; gelir, hem manevi hem maddi ne lazımsa alırlar. Ve bu böyle devam eder. Alınan her şeyle duyguların da azalmaya başlar. Şair boşuna söylememiş; "İnsanlar öldürür." Evet, insanlar öldürür hem de hiç acımadan. Duygusuzlaşırsın zamanla, taş kesilirsin.