Bir Garip Dilenci (4) Şiiri - Necip Zeybek

Amcalarım, dayılarım,
Bu cuma vaktine kadar,
Sanırdım ki,
Soğuk rüzgarlar hep bana doğru eser,
Her kötülük bana çarpar;
Beni eritir ve bitirir yokluk, yoksulluk ,

Bu mübarek gün öğrendim ki,
Sizden daha şanslıyım ben …
Acı da hissetse biteviye,
Çarpan bir yüreğim var çünkü benim,
İçi umut dulu, şükür dolu,
Ve hayallerini ve göz kapaklarını,
Sokak köpekleriyle paylaşacak kadar sevgi dolu…

Oysa siz donmuş gibisiniz ,
Kaçınız duydu gariban bir çocuğun son çığlıklarını?
Kalmamış ortada ne insan ne insanlıktan eser...
Ve ne acı ki haberiniz de yok gibi çoğunuzun,
Çoktan mevta olduğundan!

Allah şahit mutluyum bugün,
Çünkü olacağım ben de ahrette O’na şahit,
Gördüm ki dolu olsa da cüzdanlarınız,
Tamtakır gönlünüz, boşa geçmiş ömrünüz.
Gidin siz, eli boş gidin ahretteki evinize…
Anladım ki yoksulluk Allah’tan bana hediye.
Mendilim gibi serileceğim ben de,
Şöyle caminin önüne,
Şükredip halime, yalvaracağım Merhamet Sahibine,
Beni merhametsizlerden eyleme diye!