Bir Garip Aşık Şiiri - İbrahim İbişoğlu

Bir aşık varmış, mutsuz vede garip,
Yemeye aşı yokmuş el nebilsin.
Aramış kendini, kendine sorup,
Birtek yoldaşı yokmuş el nebilsin.

Yemiş yumruk vurup acı soğana,
Derdim yoktur demiş güya, sorana,
Yarası derin, söylemez sarana,
Ağrımaz başı yokmuş el nebilsin.

Halim şu. Derdim şu. Dermansız demez,
Aldırmazmış dünyaya vurdum duymaz,
Su versen içmez, ekmek bile yemez,
Ağzında dişi yokmuş el nebilsin.

Geceler onun için en tenha an,
Yastamı garibim içi ağlar kan,
Geceler tükenmez, sabah nezaman?
Uykuda düşü yokmuş el nebilsin.

Herkez birbaşka türlü bakar ona,
Kül olup gider içten yana yana,
Kardeş bizde var, hemde bizden yana,
Birtek candaşı yokmuş el nebilsin.

Düşünceler düğüm olmuş, ruh nasır,
Yatacağı yorganı birtek hasır,
Onun için hayatta herşey bir sır,
Birtek sırdaşı yokmuş el nebilsin.

Böyle geçmiş ömrü hep garip kalmış,
Kimi zaman gerçek hayale dalmış,
Garip, garipmiş, garip gibi ölmüş,
Mezarda taşı yokmuş el nebilsin.

15.Nis.85