Bir Garip Adam Şiiri - Sadık Toraman

Bir garip adam tanımıştım bir balıkçı köyünde
Hiç konuşmazdı sürekli kaçardı insanlardan
Eskimiş bir sandalı vardı
Denize açılırdı her zaman tek başına
Akşamları deniz kenarında ateş yakar
Kendi kendine bir şeyler anlatır dururdu
Hep onu izlerdim
Sonra bir gün yanına oturdum
Bana uzun uzun bakıp
Bir şeyler anlatmak istiyordu sanki
Bazen gözyaşlarına şahit olurdum
O kadar içten ve sessiz bir ağlayışı vardı ki
Daha fazla kendimi tutamazdım
Tuhaf bir adamdı saçı sakalı beyazlamış
Üstünde sarı bir yağmurluğu vardı
Çoğu zaman denize küfür edip taş atardı
Sonra elini cebine atıp bir resim çıkardı
Resime bakıp ağladı
İlk defa hıçkırarak ağlayışını dinledim
Ben sustum ve hiçbir şey konuşamadım
Derken resmi bana uzattı
Bir kadın resmiydi bu hem de çok güzel bir kadın
Ve artık gün aydınlanmaya başlamıştı
Hiç beklemediğim bir anda konuşmaya başladı
Kısık bir ses tonu vardı
Sanki uzun zamandır hiç konuşmamış gibiydi
Resimdeki sevdiği kadınmış
Denize açılmışlar ve fırtına kopmuş sandal devrilmiş
Ve kadın kaybolmuştu
Gözlerini açtığında sahilde bulmuş kendini
Ama kadını bir daha bulamamış
Yıllarca denizlerde kürek çekmiş hep aramış onu
Ve bunları anlattıktan sonra çekip gitti
Çok etkilemişti beni
Aradan yıllar geçmişti o balıkçı köyüne tekrar geldim
Onu görmek için sahile indim
Ne sandalını ne de kendini bulabildim
Yandaki balıkçılara sordum
Fırtınalı bir günde denize açılmış
Onu durdurmaya çalışmışlar kimseyi dinlememiş
Ve bir dahada kendisinden haber alınamamış
İki hafta sonra boş sandalı sahile vurmuş
Anladım ki şimdi oda sevdiği kadının yanında artık