Bir Garibim Bugünlerde...

Bir garibim bugünlerde, zaman sanki geri sayıyor.
Günler hep geri akıyor; nehirler, seneler de öyle.
Ne verilmişse emaneten, bir bir geri alınıyor.
Günler hep beni üzüyor; baharlar, yazlar da öyle...

Bırakıp da gidilmek zor, terk edilmek acı bir şey.
Fakat böyle yapmazlardı, üzmezlerdi sevenlerim.
İçimde ateşten bir kor, yakarak geçiyor her şey...
Gidişim kolay olsun diye mi, gidiyor nedenlerim?

Ramazan, ne garip bir ay! Her yıl böyle oluyorum.
Hep böyle, dünya sanki, sırtını dönüyor bana...
Ben kendimi şaşırmışken, açlıkla uyanıyorum...
Bir gün aç ve susuz kalmak neler yapıyor bana?

Uyandım, anladım artık, ben “ben” değilmişim.
Beni “benliğim” sarmış, dört bir yanım tahayyül...
Zatımda zerre iken, güneşlik istemişim...
Fakat nasıl kaldırsın, onca harareti, kül!

Ramazan, öğrendim artık, beni bana öğrettin.
Aczimi ve fakrımı şimdi düşünmekteyim.
Hakikat-i Âdem’i, açlıkla bana bildirdin...
Yalnız insan oluşumla artık övünmekteyim...