Bir Fotoğraf, Bir Özlem – DersimliKiz
Bir fotoğraf kaldı gülüşünden,
Zamanın bile silemediği bir iz…
Bir de içime gömdüğüm,
Yüreğimi her gün kanatan koca bir özlem.
Her bakışımda o resme,
Sanki gözlerin yeniden parlar içimde.
Gülüşün, baharı getirir yüzüme,
Ama kış gibi üşütür yokluğun ellerimde.
Geceler uzun, yıldızlar sessiz,
Ay bile sanki hüzünle bakar penceremden.
Adını fısıldar rüzgâr Munzur’dan,
Her dalga taşır özlemini kalbime.
Bir fotoğraf,
Ve susmayan bir kalp atışı…
Bir özlem,
Ve hiç dinmeyen bir yangın içimde.
Kayıt Tarihi : 22.8.2025 22:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
O, gülüşüyle bir evi aydınlatan, bir dağın doruğuna güneş gibi doğan insandı. Ne zaman yanındaysa hayat daha kolaydı, yollar daha kısa, dertler daha hafifti. Birlikte çekilmiş fotoğrafları vardı; kimisi Munzur’un kıyısında, kimisi gül kokulu bir baharda. O fotoğrafların her birinde gözlerinde umut, dudaklarında ince bir tebessüm vardı. Ama hayat, bazen insana acımasız davranır. Bir gün gülüşü sustu, sesi kesildi, adı hatıralara karıştı. Geride sadece bir fotoğraf kaldı. Bir fotoğraf… İçindeki tüm sıcaklığı, anıları, kokuyu saklayan tek şey. O günden sonra dünya değişti. Gözler artık aynı ışığı görmedi, eller aynı sıcaklığı hissetmedi. Her gece yastığa başını koyduğunda, o fotoğrafı kalbinin üstüne bastırdı. Çünkü biliyordu; gülüşü gitmişti ama özlemi, yüreğine gömülmüş koca bir dağ gibi hep oradaydı. İnsan bazen sevdiklerini kaybetmez aslında, sadece yanından alır hayat. Onlar, bir fotoğrafın içinde yaşamaya devam eder. Gülüşünde bahar saklı kalır, gözlerinde umut. Ve geriye kalan, kalbin derinliklerine gömülmüş koca bir özlemdir…
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!