Bir Fırtına Şiiri - Zafercan Öztürk

Bir fırtına gelir uzaktan karmaşık görüntüsüyle,
Korku sakar insanlara, kulak patlatacak sesiyle,
İşte o fırtına, kalbimden çıkmıştır yola,
Tüm nefreti, üzüntüsü ve de sevgisiyle.

Dalgalar yükselir denizden, boğar değmeden karaya,
Dağlar volkan olup patlar, sığmazlar dünyaya,
Güneşim de, ayım da gitti, karardı her yer,
Artık gecelerim kabus oldu, korkarım uyumaya.

Sonra bir nur indi yer yüzüne, cennet kadar güzel,
Dünya normale döndü, değişti sanki kader,
Tüm nefretim uçtu gitti, geriye aşk kaldı,
Kırıklarım birleşti, yapıştılar teker teker.