Bir Film Şiiri - Melih Giray Ekem

İstanbul'a kar yağıyor ve ben üşüyordum.

Her yer beyaza kesmişti geceye inat.
Yürürken geniş caddelerin
alçak kaldırımlarında,
İnsanlar geçiyordu yanımdan
ürkek, heyecanlı, telaşlı.

Bir film gibi seyrediyordum
önümde uzayan büyük caddeyi.
Yanıp sönen ışıkların
aydınlattığı kaldırımlarda,
binlerce insan ayağının
ritmsiz ahengini seyrediyordum.

Düşünüyordum.
Her insanın bir hikayesi olduğunu,
ayrı zamanlarda,
farklı insanların,
yaşadığı aynılıkları
ve farklı olduğunu her günün
bir diğerinden.

Hayatın iki yüzü olduğunu
düşünüyordum.
Ataletin ve devinimin
arasında kalan ömrümün,
aslında unutulacak kadar basit
ve
unutulmayacak kadar önemli olduğunu.

Zamana kurban verdiğim gençliğimin
masumiyetini çırpınarak kaybedişini.
Dar sokaklardan,
büyük caddelere çıkışımı,
İnsanların soğukluğunu
ve sıcaklığını çok zaman.
Kalabalıklardaki yalnızlığımı
kaldırımların dostluğunu.
Düşüşümü
kalkışımı
emeğimi
kavgamı
düşünüyordum.

İstanbul'a kar yağıyor
ve
ben,
üşüyordum...