Bir Fahişenin Günlüğü Şiiri - Kenan Yiğit

Sil kaderimden payıma düşenleri
Ve her an içime çektiğim
Ruhumun derinliklerine çöreklenen
Kasvetli havayı yoruldu hayat
Ağırlığı altında günahımızın
Ve taşıyamaz olmuştu
Kimsesiz iniltilerini kan ağlayışlarının
Zamanın kıyısında duran
Keşmekeş bekleyişlerimde
Düşlerim kanatlanırdı ansızın
Sessizliğin en kuytusuna
Böylece yol alırdım kendi varoluşumdan
Kimselerin bilmediği leylak kokulu bahçelere
Neden sonra en güzel yerinde bitiverdi bu şarkı
Öylece düştüm pare pare kucağına gecenin
Sonra akmaya başladı salyası üzerime
Bitmek bilmeyen kudurmuş saatlerin
Kustum! Herbir zerresine kadar varlığımı
Gecenin koyu karanlık rengine
Katışıksız yalın sevdalar can çekişiyorken
En derin dehlizlerimde
Kaçtım kendi benliğimden
Zaman ve mekanın sonsuzluğuna
Yer yarıldı o an,gök paramparça
Kızıl kıyamet ortalık sen duy!
Acılar içinde kıvranan
İç çekişlerimin haykırışını
Cehennemin en kuytusundaki zebani
Gırtlağımda var olmaktan utanan
Kaskatı kesilmiş çığlıklarla
Bir uçurumdan düşerken uyanırcasına
Uyandırın beni bu köklü rüyadan