Bir Eylül Sabahı Şiiri - Özden Şanlıtürk

Duvarlarına tutunduğum o yoksun yüreğimin,
Koparcasına çarptığı o an.
Tutsaklıktan usanmış hisler,
Nasıl kurtulmuşlardı o sabah,
Tüm perçinlerini kırarak tek tek.

Bir çığlık,avazınca yükselen,
Varlığını unuttuğum gönülden,
Nasıl da koparıvermişti
Bir anda kendisini.

Buğulu doğan bir ses,
Ağırdan bir tempo ile
Doğarken tomur tomur içlerde,
'Yaşamak bu' diyordu,
Fısıltı ile cilveli.
İşte o sabah yeniden,
Umut melekleri,
Titreşti omuzlarımda,
Gösterdikleri bir boşlukta,
İki hayal,
Gün ışığı kadar güzel,
Güneş gibi seçtiğim,
Apaçık gülümsüyorlardı,
Biri sen, bir diğeri de ben..