Bir eylul masali

Bir Eylül masalıydı bizimkisi.
Yapraklar sararıyordu,
ve ben,
dalından düşmeye hazırlanan bir kalp gibi
sana yaslanmıştım.

Ağladım.
İçime içime.
Hiçbir gözyaşım düşmedi yere.
Çünkü bilirdim,
sen toprağa bile bakmazdın.

Güldüm.
Dışıma dışıma.
Kalbim kıyıya vurmuştu çoktan,
ama dudaklarım hâlâ
“iyiyim” diyordu.

Sustum hep sana.
Çünkü anlatmak,
anlaşılmamakla biterdi sende.
Ve ben,
Sonbahar,
senin adım adım geri çekildiğin bir mevsimdi.
Ben seni tutmaya çalışırken
rüzgâr çoktan esmeye başlamıştı içimize.

Bir masaldık evet…
Ama sen kahraman olmayı istemedin.
Ben mucize bekledim,
sen çıkıp gittin son sayfadan.

Şimdi Eylül yine geldi.
Yapraklar yine dökülüyor.
Ama artık ben,
hiçbir masala inanmıyorum.
Ve hiçbir sessizlik
senin susuşun kadar içimi acıtmıyor.