Bir Eylül Dilin Şiiri - Deniz Ercivan

Ah! yar tam da orta yerinde yüzümün
soyundum da derin çizgilerinden hüzünleri
toparlayıp asi baharların kıyısından
güz yemiş gülleri
diken ellerimi...
dudağımın kıyısında çelişkisiz kahkaha
yumuk lale bahçelerine benziyordu
koştuğum deli ova

savruldum
savruldum
savruldum

bir düşten diğerine, aklımda gökkuşağının yedi rengi
aşk diye bende çoştu uçurtma

ki gökyüzün kuşku ve güvensizliklerle
bilenen keskin jilet
ben de pare pare yırtılan patiskası ifadelerin
ve beklemenin kıyısında giyotinlemiş umut
nerede ve ne zaman yitik düşmüş ellerimden
o hiç bitmez sandığım sonsuz cesaret

kaldım bir başıma suskun
yıkıntılarının altında harabe
bir zaman dimdik duran sütun
şimdi yaralarını kanayan lâl karanfil
öyle rakik
al acıların sızıntısında bükülmüş kasnağım
yarin dişleri ile kopardığı meme ucundan
esmer hüzünlerle toprağı emzir müşrik

gidilmiş dağ taş dere tepe ve yollar
gece boylarında yalnızık ve gurbeti
devşirmiş de kavalla çoban
boşluğa yaktığı düş türküsüyle
avutmuş yıldızları
kırılmış iğnelerle yarin göğsünde
bir türlü yama tutmayan aşk
ipil ipil uktesini
kanıtsız zamanların kalabalık kanamış

her sabah gözlerinin bakmazlığı ile
zehir zemberek doğan gün
ellerinin dokunmaz yeliyle
camlarda üşüyen resim
her sabah yakılmış ağıtlar uğruna
gözyaşı kadar anlamsal
sağır duvarlarına sürülen rüzgar
titreşerek kendi sesinde
nicedir ölmüş...

artık toparlan yol kıvrımlarında yarin
ölümden ölüme yuvarlanan kafatası
soyun esvaplarını itilip kakılmanın
toprak kadar asaletli
güneş kadar muktedir ol!
ve kalmışsa kıyında köşende
tekmelenmemiş onur
ona sarın kefen diye
kendine gömül...

nasılsa ak kağıtlara çok evvelden yazmış yâr
çamurlu yazgısı kirli hecelerin
katledilmiş orada dize dize açtığın bahar
yanmış şiir
ve tuz
tuz basılmış hikayene

şimdi ayaza kesmiş tüm bulvarlarda
susmus sözlerin
kalabalık kederleri esen hoyrat rüzgar
bir eylül dilin...

Mart 2006 Berlin