Bir Eylül Akşamı Şiiri - Osman Özkan 2

BİR EYLÜL AKŞAMI
ılık ılık rüzgar eserken yüzüme
teninin kokusunu çekiyorum
hasret kokan sen kokan
teninin kokusunu doyasıya içime
gecenin karanlığını aydınlatan
yoluma ışık olan
ayışığı vuruyor gözlerime
elimi uzatsam sanki dokunacağım
o pamuk ellerine

bir eylül akşamı
sessizliğe bürünmüş
fırtınalar kopuyor içimde
tut elimden sevdiceğim
karadenizin hırçın dalgalarında
boğulacak gibi oluyorum
seni göremeyince
sensiz nefes alamıyorum
gecenin bu ayazında
el açtım ALLAH.A seni dileniyorum
karşıma çıkartsın seni diye

bir eylül akşamı
şiir okudum seni anlatan
ve içinde seni barındıran
istanbul sokaklarında
gökyüzüne bakarak
haykırırcasına
gücümün yettiği kadar
avazımın çıktığı kadar
ismini hece hece
satır satır
sabaha kadar sayıklarcasına
seni andım kara gözlüm
seni andım gel diye
bu eylülde beni
öksüz bırakma diye

bir eylül akşamı
sonbahar rüzgarı esmekte
ılık ılık esen rüzgar
buram buram sen kokan
saçlarını savuruyor
yedi tepe üzerine kurulmuş
rüya şehir istanbul sokaklarına
hafiften yağan yagmur
gök gürültüsü ve şimşek
aydınlatıyor istanbul semalarını
neredeyse şimşekler adını yazacak semaya
gökyüzü sen diye haykırıyor adeta
gözlerimi gökyüzünden alamıyorum
doğuya baksam sen
batıya baksam sen
güneye baksam sen
kuzeye baksam yine sen
ne olur dön gel sevdiğim
bu gözler seni bekliyor
yine bir eylül akşamı
yine yedi tepeli şehirde
istanbul.da
istanbul.da