Bir Evladın Hikayesi

Gözlerimi ilk kez açtığımda dünyaya,
Küçücüktüm,minicik,savunmasız,
Tek silahım ağlamaktı.
Gerçi kimse de derdimden anlamıyordu ki,
Üstüne üstlük bir de vuruyorlardı popoma,
Ağlayayım diye.
Ben size ne yapmıştım ki...
Zaten üşüyordum da...
Neyse sonra birinin nihayet geldi aklına,
Sarmaladılar beni garip bir kundağa,
Şimdi de elim,ayağım bağlı,
Hareket edemiyorum ama...
Şu geldiğim dünyada,
Herkes düşman mı bana?

Sonra beni götürdüler bir odaya,
Verdiler beni yumuşacık bir kucağa,
“Çok şükür” diyordu biri,
Bu ses çok tanıdık bana.
Önce sarıldı,kokladı,öptü,
Üşümüyordum artık.
Zorla birşeyler sokuşturdular ağzıma,
Ilık ve güzel bir tat hissediyordum şimdi,
Karnımda da dolgunluk,
Galiba şimdi de karnımı doyuruyorduk.
Nasılda uyku bastı,
Eh tabi,çok yorulduk.

Zamanla öğrendim ki,
Bu tanıdık ses annemmiş,
Sesi kadar tatlı ve de çok güzelmiş.
Sanırım beni tek anlayan da o.
Acıkınca ağlıyorum,
Koşup geliyor hemen,
Sarılıyor bana,alıyor kucağına,
Çok alıştım onun sıcağına.
Hep yanımda olsun istiyorum,
Hep bassın beni bağrına.

Bu aralar uyku tutmuyor beni,
Bir ağrı,bir ateş sarıyor bedenimi,
Annem telaşla başımda geceleri,
Ne zormuş canım,çıkarmak şu dişleri.

Bugün önemli bir şey daha başardım,
Annem yardım etti iki adım attım,
Ben de artık yürümeye başladım.
Sonra koşmaya,
Sonra da konuşmaya.
İlk sözüm “anne” oldu herkes gibi,
Ben de ona göstermek istedim sevdiğimi.
Çok mutlu oldu “anne” deyince,
Sımsıkı sarıldı bana büyük sevinçle.
Hergünüm mutluydu onun yanında,
Her haftam,her ayım,her yılım,
Her doğum günümde mutluydum onunla.

Sonra ben de başladım okula,
Şimdi evdeki öğretmenimdi,
Tıpkı eskiden oyun arkadaşım olduğu gibi.
Hala hissediyorum sevgisini,
Ve bana olan sonsuz desteğini.

Büyüdüm ben de genç bir kız oldum,
Kendime iyi kötü arkadaşlar buldum,
Annemin ilgisinden çok sıkıldım,yoruldum,
Birkaç kez ona karşı isyanlarda bulundum.
Hep merak ediyordu beni bunalıyordum,
Annemi galiba ben de çok üzüyordum,
Bazen farkına varıp özür diliyordum,
Her zaman mutlaka affediliyordum,
Aslında ben annemi çok seviyordum.

Bir zaman sonra annemle tekrar yakınlaştık,
Hatta onunla en yakın sırdaştık.
Birgün aşık olduğumu anlattığımda ona,
İki damla yaş süzüldü yanağına.
“Minik bebeğimsin sen” diyordu bana,
“Ne zaman büyüdün de,
Gönül verdin el oğluna”
Sonra evlendik o el oğluyla,
Ben de kendi bebeğimi aldım kucağıma,
Annemi daha iyi anladım sanki zamanla.
Ona yaptığım haksızlıkları,
Kızgınlıklarını,kırgınlıklarını...
Affet anneciğim benim tüm hatalarımı,
Öpeyim o altına cennet serilmiş ayaklarını,
Yeter ki helal et bana sütünü ve tüm haklarını...