Bir Evin Yüreğinde Saklı Hikaye (annem v ...

Bir çatısız evin umutla yoğrulmuş duvarlarında,
Bir annenin gözyaşı damladı beşiğime.
Soğuk gecelerde, rüzgarla titrerken duvar,
Annem sardı beni, battaniye yerine duasıyla.

Bir avuç ekmek, bir damla suyla büyüdüm,
O ekmeği ıslattı annem, kurumasın diye yutkunmalarım.
Geceleri yoktu babam, vardı ama yok gibiydi,
Çünkü çalışırdı, çünkü bizden önce açlığa kafa tutardı.

Gündüz bir işte, gece bir diğerinde,
Alın terini yorgan yaptı üstümüze.
Her ter damlasında bir harf yazdı kaderime,
"Sabır" dedi, "Yarın belki güneş doğar yeniden."

O ev… O eski, yıkık gecekondumuz,
Bir saraydı bana, çünkü içi sevgiydi.
Bir dam çökse de üstümüze,
Başımız dikti, çünkü babam duvardı, annem çatımızdı.

Ayaz girerdi içeri, sobasız kış geceleri,
Ama annemin kucağı sıcacıktı,
Bir destan gibiydi her uyku,
Masal anlatmazdı, çünkü masal gibiydi gerçeklerimiz.

Yoksulluk… Sanki dördüncü bir kardeşti evimizde,
Ama hor görmedik, o da bizimle büyüdü.
Her eksiklik, bir fazlalık öğretti bize,
Şükretmeyi, sabretmeyi, sevmeyi…

Şimdi ne zaman bir gökyüzüne baksam,
Bir dam çatının üstüne düşmeyen yağmuru hatırlarım.
Ve ne zaman bir lokma yesem,
Annemin suyla yumuşattığı ekmek gelir aklıma.

Hayat… Geçici işte, bir rüzgar gibi,
Ama iz bırakır ardında,
Ve biz, o izlerin çocuklarıyız,
Yıkık bir evin, dimdik duran umutlarıyız.

Ben, çatısız evin çocuğu,
Şimdi yıldızlara uzanırken,
Unutmam neyi yoktu zamanında,
Çünkü yoklukla büyüyen sevgi, en gerçek olandır.