Bir Ev Şiiri - Gülcan Arıkan

Bir ev en önemli tanığıdır
Maziyle arandaki mahkemenin

Ev deyip geçme,
Bir ev çok ötedir dört duvardan,
Pencereden, kapıdan...

Bir ev en önemli hafızasıdır
Yaşanmış bir hikayenin...

Kahkahalarla dolu odaları kimi zaman,
Mutlu ve ailece gecen Pazar kahvaltıları bir de...
Balkonda çay sefası,
Akşam oturmaları...

Sen büyürken, sen öğrenirken,
Kazanırken sevinçlerini,
Kaybederken hüzünlerini...
Hepsini kaydeder eski bir film makinesi gibi...

Bir ev en önemli sahnesidir
hayatın kendisine dair oynadığın oyunun
Hayatın içinde ve yine hayata rağmen...

Yaşadığın sıkıntıların,
Kimi zaman öfkeyle kapanan
Kimi zaman hiç açılmayan kapıların,
Bazen zaferlerinin,
Bazen yenilgilerinin,
Yaşanmış ne varsa gerçek
Yaşanmış ne varsa derin...

Bir ev en önemli sahnesidir
Hayatın kendisine dair oynadığın
yine hayata rağmen..

Odalarına yabancı olmadan önce,
Dış kapısını son kez kilitlemeden,
Taşınırken kamyona atılan eşyalarına bakıp
Gözlerinden süzülen yaşları gizlemeden...
Bir ev en önemli vedasıdır
Hayatında görüp göreceği insanın...

En hüzünlü vedasıdır çocukluğuna,gençliğine
Bazen de umutlarına,hayellerine...

Dönmek keşke mümkün olsa
Gelecek zaman kipinden
Di'li zaman geçmişine...
Bazen kalmak da ister insan bu anda,
Ama dönmek de ister çoğu zaman
Kapısını pencerisini kapatıp
Seneler önce veda ettiği o yuvaya...

Bir ev en önemli vedasıdır
Hayatında görüp göreceği insanın...
Öyle ilk zamanlar anlamaz belki
Yollar,yolculuklar güzel görünür göze...
Ama yıllar geçince
Bir fotoğraf hatırlatır bir evi
Bir fotoğraf hatırlatır maziyi...

Ne mümkün artık burdan geriye dönmek,
Tasını, tarağını toplayıp gitmişsin bir kere
Sana kilit vurulmuş kapıları,
Anıların giremesin diye
Sıkı sıkı kapatılmış pencereleri...
Ne sen tanırsın evde yeni yaşayanları
Ne de onlar tanır seni,
Ne mümkün artık burdan geriye dönmek...
Bir ev bugün öylece durur karşında
Hüzünlendirir seni...