Bir Eski Zaman Şiiri - Ulvi Koçu

fukara, yoksul, çaresiz
ve kayıp mahallelerde oturduk
yollarımız çamurlu
paçalarımız ıslak
ve genelde kirlenirdi,
yırtık paçalarımız...

gözümüze kimsenin gözü değmezdi
ne de sözümüze...
yakınıp yakınıp dolaştığımız
çıkmaz sokakları bile
içimizden bir parça yapmıştık.yani adamdık
yani insan
yaşıyorduk bir zamanlar
yaşıyorduk...

öyle bir yerdi ki,
nefes aldığımız dönemeçler
bir intihar köşesi,
pusu, ihanet,
sinsi bir bakış...

işte deyip umutlandığımız günlerde oldu
başımızı öne eğip,
kırıldığımız günlerde...
sarhoştu heryer
görebilip, gidebileceğimiz her yer
parklar,
binalar
asfaltlar
hiç sorgulayanı yok,
isimsiz türküleri
bir de soran.
bilen...

günler eylem kararlığında,
geceler düşünmekle geçerdi
hayatın karmaşık şeylerini...

kırık ve çatlak camlara inat,
filinta perdelerimiz vardı
sömürülere karşı
ulaşılmaz fikirler
ver her şeye rağmen
yazılan şiir vardı...

mahallemize seçim zamanlarından başka,
yoktu uğrayan
ne de yollarını bilen
kimi günler özgürlüğümüzü sorguladık
-esirmiyiz diye şüphelere daldık-
susuyorduk olanlara
aylarca, yıllarca
hiç bıkmadan hep sustuk...

harabe, yıkık ve mechul evlerde oturduk
oturma odamız hüzne
salonumuz kahıra şahit
ve genelde kestane kavurmayı
eksik etmezdik
köhne sobalarda...

yani adamdık
yani insan...
yaşıyorduk bir zamanlar
yaşıyorduk...
oysa şimdi,
çoktan öldük...