BİR ESKİ RESİMDEN
Şu eski resimdeki askılı pantolonlu çocuk, benim,
Şu birlikte mutlu aile, benim...
Şu kenarda uyuyan kedi, benim kedim.
Yıllar önce kaybettiğim,
Şu Osmanlı duruşlu adam benim babam,
Bir haziran günüydü, öldü dediler...
Ölüm neydi ki, nasıldı ki?
Tarif etmeden pat diye söylediler...
Aklım erene dek bekledim hep,
Yine soframızda baş köşede olacaktı sanarak...
Dünyalar kadar bir boşlukta kaldı soframız,
Pencerenin önünde yolunu gözledim hep,
Kıpkızıl akşamlarca, mosmor gecelerce...
Çıkıp gelecekti ansızın, yine bayram sabahlarında,
Öpecektim o ince uzun parmaklı ellerinden...
Yeni Cami köşesinden görünecekti bir akşam...
Her akşam dönüş saatlerini umutla bekledim ya,
Boşuna beklediğimi, kedimiz öldüğünde öğrendim...
Şu nur yüzlü kadın, cefakâr anamdır,
Şimdilerde hem anam, hem babamdır.
Resimlerle beraber biz de eskidik be anam,
Anladım artık mazide kalan, tüm hatıralar yalan...
Hiç aklımdan geçmezdi,
Şu resimde donmuş zamanı pek özleyecekmişiz meğer,
O anı yaşamak mümkün olabilse, dünyalara değer...
Kayıt Tarihi : 25.1.2005 08:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
yansıdığı içten ve özenli dizeler... tebriklerim...
'Şu resimde donmuş zamanı pek özleyecekmişiz meğer,
O anı yaşamak mümkün olabilse, dünyalara değer'
Elinize, yüreğinize sağlık. Yeni şiirlerinizi ve kitaplarınızı bekliyoruz. Subay23
TÜM YORUMLAR (6)