Bir Eski Radyo Şiiri - Altuğ Cenk Uysal

Sevdaya kapalı çarşıya gidiyordum her gün
Biraz umut ekmeği almaya
Ve sen hüzne kepenk indirmiş dükkân sahibi gibi
Hep oradaydın
Uzaktan bakıyordum kirletilmemiş gözlerine
Bir şekerci dükkânına giriyordum
Ellerimde bayat bayram şekeri hüzünleriyle
Evime geri dönüyordum.

Çığlıklarla süslüyordum boş koridorlarını
Ve Sana biriken bir sessizliğin ürkek duvarlarını.

Seni düşünüyordum
Akrep yelkovanı ne zaman kovalasa
Bir fikir düşüyordu aklıma,
Yani senin yanına

Kararlıydım ve kazanmak istiyordum
Aynı anda başlıyorduk yarışa
Ben kasvet mayınlı yollar aşıp sana geliyordum
Yalnızlık da tırmanıyordu ömrümün hayali yokuşlarına
Nedense hep yalnızlık kazanıyordu
Ben sana gelemeden, o beni sarıyordu.
Sense Anadolu kokan bir öğretmenin
Zayıf alan öğrencisine verdiği teselliyi
Benden acımasızca esirgeyip
Yalnızlığı tebrik ediyordun.

Ben aslında hiç kızmıyordum sana
Hüzün çiçekleri dikiyordum rüyalarımın bahçesine
Düşe kalka, soluk soluğa koşuyordum
Siyah beyaz güllerin renkli umutlarına

Ayrılık sahilde oturup martıları seyrederken
Rıhtımda birkaç gemi demirliyordu
Takvim yapraklarından yapılan gemiler
Yani sensiz günler
Hep yalandan bir buz dağına çarpıyordu
Ve ben kaptanıydım o gemilerin
Terk etmek yakışmıyordu
Hep sana boğuluyordum.
Ve yıllar çabuk geçiyordu açık denizlerde
Her dalga biraz daha götürüyordu seni
Ben sana gecelerden denizyıldızı topluyordum
Yıllanmıştı umutlarım
Belki eski bir radyo gibi
Ama hala güncel aşk şarkıları çalıyordum