Bir Eski Ev Şiiri - Suna Doğanay

Saltanat kurup oturmuştu Kazan’daki eski ev
Üzerinde dev bir tarihin nakışlı yapay yüzü
Parıldayan yıldız gibi ıssız bir dağ başında
Geçmişi geleceğe bağlamış, nöbet tutuyordu.

Allı pullu bir fistan asılıydı rüzgara karşı duvarda
Fırlayıp düşmüş gibi kına gecelerinden
Ninemin gözyaşları ve ayran kokan nefesiyle
Hangi mekândan kopup gelmiş bilemem
Tahtadan yayık ve gözleri yerde şamdanlar

Aralandı Nuh’tan kalmış geçmişi perdelerin.
Pişirilmiş kaşık, gümüş çıngırak ve üç beş resim
Sembolü gibi rüyasındaydı masalımsı yalnızlığın
Yaşlı düşlerle uğurlandığımız o cilalı ev
Yuvasını Kazan’da kurmuş, tılsımlı bir şehirdi.

Kaç el değmiş hücrelerine belli değil!
Bana dedemin nargilesiymiş gibi eğilip bakan
Yan yana ibrikler, bir gaz lambası ve birkaç bakır leğen
Ayak izleriydi bilirim atalarımın.

Hep böyle günlerde hatırlarım gelip geçtiğini.
Taştan oymalarıyla içimdeki hayatın
Gramofonu, tırpanı, kara okkası
Dizleri çıbanbaşı gidenlerin, yana yakıla ararım.
İşte şu eski ev ve şu altmış numaralı ayakkabı
Ki; kısık lambalar altında bile ışıldarken,
Dünya mirasıydı gizlerinde saklandığımız.

Köprü kuruluyordu önümüzde iki zaman arası
Antika soluklu eksik bir şiir ve şu mahzun söğüt
Ve de aklımı başımdan alan kuzu postlu oturmalık
Hiçlik haritasında yitik çığlıklar atan dizelerle
Uzaklara, çok uzaklara götürüyordu insanı.

Üşenmeden toplamış bütün hazineleri şehir şehir
Ulaşılmaz sandığım çağdaş çatı merdivenleri arasında
Ortasında bir nehir akar gibi, kükreyen sular gibi iç içe
Düşlerimde yeniden dirildi Bey odaları
Dışarısı kar tipi, içerisi kazan dairesi

Sen hep incineceksin yüreğim, imrenmemek elde değil.
Geçmişte, gelecekte hep aynı kaçık uğultularla
Biri savuracak, öbürü sarılacak is bulaşmış ekmeğine
Hangi yöne baksam, yarını göreceğim…