Bir Esintili Kuşluk Vakti

Vakit bir esintili kuşluk vakti,
Sanki seninle oturmuşum açık kapının eşiğine,
Bakıyorum nasibime düşen her ne varsa ona,
Sahipsiz kalmış bir kedi yavrusuna,
Göz kırpmaya başlayan güneşe,
Bir sislere bürünen,
Bir ortaya çıkan doğaya,
Denizi kucaklamaya çalışan ormana
Ve bir onlara,
Bir sana.

Kayan bir yıldız gibisin
Lacivert gecelerde;
Gecelerden arınıp yanıma kaymışsın,
Yakmışsın geçmişimi, geleceğimi,
Acımamışsın.
Bırakmışsın işte böyle kapı eşiklerinde,
Bırakmışsın işte böyle umarsız,
Böyle sensiz,
Kalmışım bir ömür boyu kendi yalnızlığımda
Ayaksız,
Elsiz.

Gücenir misin, alsam; elini, ellerimin arasına?
Saçlarına dokunsam denize, ormana karşı,
Gözlerimi sana hasredip doyasıya yüzüne baksam?
Bir başına karasevda olup gitmişim,
Gücenir misin,
Seni dört bir yandan
Kuşatsam?

Vakit bir esintili kuşluk vakti,
Yine bir başımayım kapı eşiklerinde,
Güneşlerim gelir ellerinde körpe sabahlar,
Benim için hiç de hayırlı olmayan sabahlar,
Beni yine yalnız bulan,
Yine bana acıyan
Sabahlar…
Sensiz yüreğimde yine çığlıklar,
Yine
Ahlar.

(Hikmet BARLIOĞLU (1933-2003) nun
BİR ESİNTİLİ KUŞLUK VAKTİ isimli Serbest Şiirler înden > 7-8/100)