Bir Erimiş Saray Şiiri - Ahmet Tevfik Ozan

Geçtiğim yollara baktım, Buz Saray
Cehennem rüzgarı, aşklar aramış...
Geceler boyunca, günahını say! ..
Gör, şehvetin pençesinden ne kalmış? ..

Eşyayı hüzünle boyayan, şey ne?
Birer birer gurub eden yıllarda..
Kar beyaz ümide kanayan,şey ne?
Niçin çiçek açmış dertler,dallarda?

Nefsimin yıktığı su bentlerinde
Günahım, sellere karışmış akar...
Nurdan kadınların tülbentlerinde
İffet, çiçek çiçek yüzüme bakar...

Sonu yok diyorum, kapılar birden
Kapanır, son nefes ciğerde kalır...
Adımlar ürkerek kaçar izlerden
Gökler boyu rahmet.. gazab kısalır! ...

Adına Ölüm mü derler, Rüya mı?
Gökler, gökler, gökler... feza akıyor! ..
Derinlerde siyah nokta, Dünya mı?
Gözüm, toprak toprak; nasıl bakıyor?

Zamanın bittiği yerlerde, Huzur
Başı yok, sonu yok bir yeşil deniz!
‘‘Nefsini,tövbenin közüyle; kavur! ..
Gözyaşın, yanakta; incilerden iz! ...’’